Ένα από τα αξιοθέατα της Ηπείρου είναι τα πολλά και ξακουστά πέτρινα γεφύρια της με την μοναδική τους ιστορία.
Τα περισσότερα μπορεί να τα θαυμάσει κανείς μέσα από τις πολλές καταπληκτικές πεζοπορικές διαδρομές που υπάρχουν.
Μία τέτοια διαδρομή είναι αυτή που ξεκινά από το χωριό Βίτσα και φθάνει στους Κήπους στο Ζαγόρι.
Κατηφορίζοντας από την πλατεία του χωριού τον κεντρικό λιθόστρωτο δρόμο, συναντάμε δυτικά την εκκλησία Κοίμησης της Θεοτόκου και βγαίνουμε από το χωριό.
Εκκλησάκι Ταξιαρχών στη Βίτσα Ζαγορίου
Ακολουθώντας τον παλιό χωματόδρομο, περνάμε το εκκλησάκι των Ταξιαρχών και, λίγο πιο κάτω, φτάνουμε σε μια διασταύρωση. Το μονοπάτι στα δεξιά μας κατευθύνεται προς το Δίλοφο. Για το Κουκούλι συνεχίζουμε ευθεία στο πέτρινο καλντερίμι που αρχίζει από αυτό το σημείο, για την σκάλα της Βίτσας και με διαδοχικές στροφές κατηφορίζουμε την πλαγιά και μπαίνουμε στο παλιό καλντερίμι που, φαρδύ και με αλλεπάλληλα σκαλοπάτια, συνεχίζει την κατηφορική του πορεία μέσα στο πανέμορφο δάσος με τις βελανιδιές και τα κέδρα.
Σε αυτή την πορεία μας δίνεται η δυνατότητα να θαυμάσουμε τους ορεινούς όγκους της περιοχής που όποια εποχή και αν την επισκεφτούμε, πάντοτε μας εντυπωσιάζουν. Επίσης μπορούμε να θαυμάσουμε τη σπάνια χλωρίδα και ίσως κάποια από τα ζώα της άγριας πανίδας που είναι πλούσια στην περιοχή.
Ξωκλήσι Αγίου Νικολάου
Μετά από λίγη ώρα αριστερά του δρόμου, συναντάμε το ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου. Αξίζει να βγούμε λίγο από την πορεία μας, να κατεβούμε μερικά πρόχειρα σκαλοπάτια δίπλα από το ξωκλήσι και να βγούμε σε ένα μπαλκόνι με εξαιρετική θέα που κόβει την ανάσα, τη Χαράδρα του Βίκου.
Χαράδρα Βίκου
Συνεχίζοντας στο κεντρικό καλντερίμι, φτάνουμε στη Σκάλα της Βίτσας ή «σκάλα της κυρ Αλέξαινας» όπως αλλιώς ονομάζεται. που κατασκευάστηκε το 1868 με έξοδα της ευεργέτιδας Αγγελικής Παπάζογλου και διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση.
Σκάλα Βίτσας
Άλλοτε χτισμένη με ξερολιθιές και άλλοτε λαξευμένη στα βράχια, ελίσσεται αριστοτεχνικά, με συνεχείς στροφές πάνω στην κατακόρυφη πλαγιά και μας οδηγεί στο βάθος της χαράδρας μπροστά από το πέτρινο γεφύρι του Μίσιου, κατασκευασμένο το 1748.
Γεφύρι Μίσιου
Περνάμε πάνω από το γεφύρι και συνεχίζοντας, σε 250 μέτρα, συναντάμε μια διασταύρωση. Το αριστερό σκέλος οδηγεί προς το Κουκούλι, ενώ το δεξί προς το γεφύρι του Κόκκορη. Στρίβουμε δεξιά στο χωμάτινο μονοπάτι και μετά από διαδρομή 20 λεπτών παράλληλα με την κοίτη του ξεροπόταμου φτάνουμε στο γεφύρι του Κόκκορη ή Νούτσου. Χτίστηκε το 1750 με χρηματοδότηση του Νούτσου Κοντοδήμου από το Βραδέτο.
Γεφύρι Καπετάν Αρκούδα
Συνεχίζουμε δεξιά στην άσφαλτο μετά από 5 λεπτά φτάνουμε στο γεφύρι του Καπετάν Αρκούδα. Χτισμένο το 1806 με δωρεά του Εβραίου Σολομώντα Ματσίλη από όπου και η αρχική του ονομασία “γεφύρι του Εβραίου”.
Μνημείο Καπετάν Αρκούδου
Στις 6 Αυγούστου του 1906, ο τουρκικός στρατός σκότωσε στο σημείο αυτό τον Σαμαρινιώτη μακεδονομάχο Καπετάν Αρκούδα και από τότε το γεφύρι πήρε το όνομά του.
Κήποι Ζαγορίου
Συνεχίζουμε απέναντι από στην άσφαλτο πάνω σε ένα καλοσημαδεμένο μονοπάτι φτάνουμε στο τρίτοξο γεφύρι του Πλακίδα ή Καλογερικό. Είναι ένα από τα λιγοστά τρίτοξα γεφύρια, χτίστηκε το 1814, χαρακτηριστικό του είναι τα τρία ισομεγέθη τόξα και τα οδοντωτά περβάζια. Το γεφύρι ήταν αρχικά ξύλινο αλλά μετατράπηκε με χορηγία του ηγούμενου της μονής του Προφήτη Ηλία Βίτσας σε πέτρινο, εξ’ ου και το όνομα Καλογερικό. Το όνομα Πλακίδα το πήρε από τα αδέλφια της ομώνυμης οικογένειας που το επισκεύασαν το 1864.
Νερόμυλος Κήπων
Από εκεί το μονοπάτι μας οδηγεί προς το γεφύρι του Μύλου που βρίσκεται στην άκρη του χωριού πάνω από το Μπαγιώτικο ρέμα και από εκεί σε 5 λεπτά φτάνουμε στους Κήπους.
Επιστρέφοντας στη Βίτσα θα ακολουθήσουμε το μονοπάτι από την δυτική είσοδο του χωριού “Κήποι” πάνω από το ρέμα Βικάκη, όπου θα συναντήσουμε το πέτρινο γεφύρι του Κοντοδήμου που κτίστηκε το 1753.
Εκεί συναντούμε λάτρεις της αναρρίχησης που επιδίδονται στο αγαπημένο τους σπορ.
φωτογραφίες: ΑΝΔΡΙΑΝΑ ΣΟΛΔΑΤΟΥ / mypreveza.gr
πληροφορίες για την διαδρομή από την ιστοσελίδα vitsa.gr
Μέλος με Α.Μ. 13363
