Η εθνική επέτειος του “ΟΧΙ” όπως την γιορτάζει στην Ιαπωνία η Ξένια Σοφιανού από την Πρέβεζα

Μπορεί να έφυγε στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στην Ιαπωνία, για να βρει ένα καλύτερο επίπεδο σπουδών, ωστόσο η Ξένια Σοφιανού από την Πρέβεζα, δεν ξεχνά την πατρίδα της. Σήμερα, η Ξένια γιορτάζει την Εθνική μας επέτειο έξω από τα σύνορα της χώρας, όχι γιατί το επέλεξε η ίδια, αλλά γιατί τα πράγματα στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, την οδήγησαν να αναζητήσει ένα καλύτερο μέλλον, μακριά από αυτήν.

Η ίδια, με λόγια που συγκλονίζουν στέλνει το δικό της μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας στη δική της γενιά, του σήμερα, που φιλοδοξεί να αλλάξει κάτι σε αυτή τη χώρα που διώχνει τα παιδιά της …

Γράφει η Ξένια Σοφιανού

“Σήμερα μπορεί να αδυνατώ να τιμήσω την εθνική εορτή της χώρας μου κάνοντας παρέλαση,μα θα κουβαλάω περήφανα την Ελληνική σημαία στους ώμους μου από το πρωί ως το βράδυ. Κι όταν οι καθηγητές και οι συμμαθητές μου ρωτήσουν γιατί, θα τους εξηγήσω με χαμόγελο ότι σήμερα γιορτάζουμε το περίτρανο OXI , την Εθνική μας απελευθέρωση,το θάρρος μας και την ανδρεία που δείξαμε ενάντια στην υποδούλωση. Και οι ερωτήσεις θα συνεχιστούν, διότι πλέον ξέρω καλά ότι όλοι ετεροεθνής χαρακτηρίζονται από μεγάλη περιέργεια, δέος και θαυμασμό για την Ελλάδα και πάντοτε διψούν να μάθουν περισσότερα. (Πολλοί μου ζητούν να τους διδάξω Ελληνικά, να τους εξηγήσω Ελληνικές λέξεις, να τους μιλήσω για την Ελληνική μυθολογία.) Ωστόσο, καθώς θα εξιστορώ τα γεγονότα του 40′, καθώς θα μιλάω για την σπουδαία Ελλάδα ,θα διαισθανθώ την αναπόφευκτη αδυναμία του ξένου συνομιλητή μου να συνδέσει την τρανή Ελλάδα του τότε με την πληγωμένη Ελλάδα του σήμερα…Κάποιες φορές θα τολμήσει να ρωτήσει: Και γιατί βρίσκεστε σε αυτήν την κατάσταση τώρα; Τι πάει στραβά; Τι να εξηγήσω…Ότι είμαστε μια χώρα που δεν επενδύει στους νέους της; Που τους συμπεριφέρεται σαν μια μάζα που πρέπει να καταπιεστεί; Πως είμαστε μια χώρα που δεν σέβεται την γλώσσα που μιλάει,δεν εκτιμά την τεράστια κληρονομιά των προγόνων της;
Δεν θα πω ψέματα, με πληγώνει που έχω να μιλάω μόνο για το παρελθόν. Με πληγώνει που αναγκάστηκα να φύγω από την χώρα μου για να μπορέσω να λάβω μια εκπαίδευση που θα μου ανοίξει τα μάτια και θα μου δώσει τα εφόδια να σταθώ στα πόδια μου .Ωστόσο ο ήλιος που δεν σταματά ποτέ να λάμπει στην χώρα μας με παρακινεί να παραμένω αισιόδοξη. Διότι ξέρω πως ακόμα υπάρχει μια γενιά που φιλοδοξεί να αλλάξει κάτι.Έχουμε την ελπίδα,το αγωνιστικό πνεύμα,την τεράστια κληρονομιά και όλη την καλή διάθεση να παλέψουμε για ένα καλύτερο αύριο,μα μας στερείτε τα εφόδια (επαρκής και κατάλληλη εκπαίδευση) για να είμαστε σε θέση να το κάνουμε. Ελπίζω να μην μείνει ανεκπλήρωτο το όνειρο μου να μπορέσω σε λίγα χρόνια να μιλάω στην Αμερικανίδα κολλητή μου για τα σπουδαία κατορθώματα της Ελλάδας του σήμερα, της δικής μας γενιάς. Είθε όλος αυτός ο παγκόσμιος θαυμασμός που απολαμβάνουμε να μας αφυπνίσει,ώστε να πράξουμε τα δέοντα και να πάρουμε την χώρα μας στα χέρια μας.”