Της Ανδριάνας Σιαμάνη
Υπάρχουν στιγμές που τα φώτα πέφτουν πάνω σε απλούς ανθρώπους, όμως για λόγους που προκαλούν πόνο και θλίψη. Αυτό συνέβη και τώρα με τους δυο εργαζόμενους που έχασαν τη ζωή τους από έκρηξη που συνέβη στο εργοστάσιο όπου εργάζονταν. Δεν είναι η πρώτη φορά που παραλείψεις και λάθη αφαιρούν ανθρώπινες ζωές, στερούν από μανάδες τα παιδιά τους, από γυναίκες τους συντρόφους τους, από παιδιά τους γονείς τους. Δείχνουν περισσό ζήλο οι αρμόδιοι για να αποδώσουν ευθύνες, να τιμωρήσουν, να δικαιώσουν… Μήπως όμως θα ήταν προτιμότερο να είχαν προνοήσει, να είχαν κάνει το καθήκον τους πριν γίνει το κακό, να είχαν ελέγξει, να είχαν τιμωρήσει; Και μήπως όταν καταλαγιάσει ο θόρυβος, θα αρχίσουμε πάλι όλοι μας να ξεχνάμε μέχρι το επόμενο δυστύχημα να μας θυμίσει ότι τίποτα δεν αλλάζει;
Γνώριζα μόνο το ένα θύμα και την οικογένειά του, τον Γεράσιμο, έναν γλυκό και ευγενή άνθρωπο, έναν στοργικό πατέρα, έναν νέο άνθρωπο που αγαπούσε τη γυναίκα και τα παιδιά του, έναν καλό γιο, που αγωνιζόταν για μια καλύτερη ζωή, έναν ήρωα της καθημερινότητας. Και είναι απάνθρωπο να τον στερούνται οι δικοί του άνθρωποι, να μην δει τα παιδιά του να μεγαλώνουν, να μην πραγματοποιήσει τα όνειρά του.
Νιώθω την ίδια αγανάκτηση και την ίδια θλίψη για το χαμό και του δεύτερου συμπολίτη μας, που τόσο άδικα έφυγε από τη ζωή.
Ας μη συζητήσουμε λοιπόν και αυτή τη φορά έκπληκτοι, ας μη φωνάξουμε παρορμητικά για τους υπεύθυνους και υπαίτιους, γιατί δεν θα καταφέρουμε τίποτα αν ξεχάσουμε, αν κλείσουμε τα μάτια μπροστά στην εργασιακή εκμετάλλευση που είναι ενδημικό φαινόμενο.
Οι ανθρώπινες ζωές είναι αναντικατάστατες και δεν μπορούν να θυσιάζονται στο βωμό του κέρδους και της ανευθυνότητας!
Μέλος με Α.Μ. 13363
