Δρ. Κοσμάς Κοψάρης, Το ποιητικό πέπλο του Σπύρου Μπρίκου.

Διαβάζοντας κανείς την ποίηση του Σπύρου Μπρίκου στην Ατιντάνων Πολιτεία, αναγνωρίζει μια γνήσια ποιητική έκφραση, μια αυθεντική φωνή που αποδίδει όλη την βιοθεωρία του δημιουργού μέσω των στίχων. Το κοινωνικό περιεχόμενο της ποίησής του ανακλά τις έντονες υπαρξιακές αγωνίες του Μπρίκου για έναν εξυγιασμένο κόσμο, που είναι σε θέση να ενθέσει τον ρεαλισμό στη ζύμη του ονείρου. Η ιστορία για κείνον έχει μια βαρύνουσα υλικότητα όσο και στιβαρότητα. Διαπερνά όλο το φάσμα της ανθρώπινης δράσης, κάθε πτυχή του κοινωνικού μηχανισμού προκειμένου να αποκρυσταλλωθεί σε μια σφριγηλή συλλογικότητα εφάμιλλη μιας πανοραμικής πολιτείας. Η νύχτα ως σταθερό μοτίβο της ποίησής του μπορεί να ερμηνευτεί πολυεπίπεδα.

  Αποτυπώνει τον διακαή πόθο του ποιητικού υποκειμένου για κοινωνική ανάταση, για πνευματική εγρήγορση, για ανάκτηση της αλληλεγγύης και της ελλείπουσας αγωνιστικότητας σε ζοφερούς καιρούς όταν κυριαρχεί η βία, η αδικία και η ανομία. Η νύχτα σηματοδοτεί το ανακάλεμα των νεκρών ηρώων, κρουνών και φορέων μιας άλλης εποχής που έθετε τα υψηλά ιδεώδη ως οδόσημα στον δρόμο του ανθρώπου προς την ελευθερία. Η δυναμική του Μπρίκου στην γραφή συνίσταται στο ότι έχει την μαεστρία και την αρτιότητα να μάς μετατοπίζει στο ιδεατό σύμπαν της δημιουργικής του οξύνοιας αλλά την ίδια στιγμή να μάς τοποθετεί σε ένα κυριολεκτικό πλαίσιο αναφοράς. Δεν μπορεί να ανέλθει κανείς τόσο εύκολα στον ουρανό ούτε να ακούσει τους ψιθύρους των ένδοξων προγόνων που μόχθησαν για την άρτια εξέλιξη της ιστορίας στην βάση ευόδωσης του οράματος για αλλαγή. 

Ο αλληγορικός λόγος του, η μαγευτική ποιητική του μυθολογία, οι κινηματογραφικές εικόνες, οι βαθυστόχαστοι προβληματισμοί, ο καταιγισμός της ροής, η μουσικότητα της έκφρασης, είναι στοιχεία που καθιστούν από την αρχή διακριτό τον ποιητικό του χαρακτήρα. Η εξιλέωση για τον Μπρίκο είναι ένας δύσβατος δρόμος που περνά μέσα από την δοκιμασία της διεκδικούμενης πίστης στον εαυτό μας ως αφετηρία για την απόκτηση κοινωνικής συνείδησης. Ο οραματικός λόγος του ποιητή γίνεται υμνητικό κληροδότημα του καθενός μας στο προσωπικό μας μονοπάτι καταξίωσης της οντότητάς μας στο κοινωνικό γίγνεσθαι. 

Δρ. Κοσμάς Κοψάρης, κριτικός-Μεταδιδακτορικός Ερευνητής Γαλλικής Φιλολογίας ΕΚΠΑ.