Kορυδαλλός και Κουκουβάγια
(100 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή)
Εγώ δεν είμαι που ΄χω πέσει στη φωτιά …
Δεν άφησα στου Πόντου το ξυράφι το αίμα …
Τα μαύρα* κείνα δεν τ΄ αρμένισέ μου η θάλασσα …
Είμαι που ζω να χαραμίσω τον καιρό
για να με χάσω πάλι.
Άπειρος κι άμαθος κορυδαλλός
που όλο ρωτάω και σε ρωτώ
στη λιγοστιά* της μέρας,
πώς οι πατρίδες χάνονται, ξεχάνονται*
στη δίψα μου να λυτρωθώ
και στέρεψέ μου η βρύση ,
το άντρεμα* της αγάπης μου.
Όσα – όσα δίνω να μου πουν το πεπρωμένο.
Σαν βάψει η αυγή το μπλάβο , πώς ξεφτά;
Μια μασκοφόρα κουκουβάγια ξεκουρνιάζει,
κάνοντας πως πεθαίνει μες στο παραμιλητό.
«Δεν θέλω να το μάθω πώς τελειώνει
το παραμύθι της Ανατολίας αγνάντια…
Μου φτάνει η στοιχειωμένη που παγκιάζει* ελπίδα
σε παραστρατημένα κουκουβίσματα τα βράδια,
να μου μακραίνει τ΄ όνειρο ακόμα…
Ταξίδι σ’ εγκαταλειμμένη τύρφη
-ξένο πια για μένα χώμα-
και νυχτοβάτες με πορτοκαλιά ματιά,
γραικιά και καπνισμένη !
Σκαντζόχοιρους και τρωκτικά δεν θα πειράξω.
Το σαρκοφάγο μου τραπέζι με χαλνά …
Κι ούτε που πλιά θα καταγίνω
να τσιμπολογάω εντόσθια …
Τώρα που φεύγω πείτε μου ένα γεια,
με όσα κι αν κουσκουσούρια* δεντροκούφαλα
και τα τοξάτα φρύδια μου σας πείθαν …
Πως ήμουν τάχα αδυσώπητη ξωθιά*,
που έσυρα πίσω μου το ακοίμητο δασύλλιο
των σφαγιασμένων μου πουλιών
με του σταυρού τη βούλα,
από την Σμύρνη, το Αïβαλί και από τη Νικομήδεια,
σ’ αφορεσμένους χρόνους εκατό
και στις κομματιασμένες άρπες της ειρήνης,
που αφουγκραζόμασταν κι οι δυο…
παλιές και νιες τόσες γενιές …
Κι ούτε που απαντηθήκαμε
κορυδαλλέ μου ως τώρα !»
*μαύρα : πένθιμα ρούχα
*λιγοστιά : το λιγοστό (ποιητ.)
*ξεχάνονται: ξεχνιούνται (ποιητ.)
*άντρεμα : άνδρωση (ποιητ.)
*παγκιάζει : κάθεται σε πάγκο
*κουσκουσούρια: (κουσκουσούρης : κουτσομπόλης) κουτσομπόλικα
*ξωθιά : νεράιδα που παίρνει τη μιλιά
Koρυδαλλός και κουκουβάγια είναι ο παλαιότερος και νεότερος έλληνας , η ελληνική ψυχή , η σύγχρονη πραγματικότητα, τα 100 χρόνια που πέρασαν από την Μικρασιατική Τραγωδία , η νοοτροπία που σχηματίστηκε στο πέρασμα των χρόνων , ο τρόπος που πολιτευόμαστε , που αισθανόμαστε, που ονειρευόμαστε ή οραματιζόμαστε την συνέχειά μας….
Μια αναφορά στα συμβάντα και συγχρόνως το κοίταγμα μέσα στον καθρέφτη του παρόντος καιρού, μιας και «οι άρπες της ειρήνης» κομματιάζονται και οι ιαχές του πολέμου δυναμώνουν, από αυτά τα ίδια μέρη που αφήσαμε πίσω μας «σφαγιασμένα πουλιά»…
Πράγματι οι γενιές που δεν έπεσαν στην «φωτιά» και στο «ξυράφι» κείνων των χρόνων, μπαίνουν στο κλίμα των ιστορικών αναζητήσεων με το σύγχρονο ιμπεριαλιστικό και προπαγανδιστικό ρεύμα της γείτονος χώρας, που τόσα μας χωρίζουν , αλλά και τόσα μας ενώνουν.
Ωστόσο, κείνο το χώμα της αλλοτινής πατρίδας , είναι πλέον «ξένο» κι η «τύρφη» έχει γίνει μακρινή , που η κουκουβάγια θα χαιρόταν με τους νυχτοβάτες της (κουκουβάγιες – πορτοκαλιά και κίτρινα μάτια –ελληνικά – καπνισμένα στην επιβίωση μέσα από στάχτες πολέμων…).
Και πώς θα μπορούσαν άλλωστε ; Ο κόσμος μεταβλήθηκε, τα σύνορα η παγκοσμιοποίηση τα κατήργησε, σχεδόν δημιουργήθηκε μια ίδια εικόνα ζωής για όλους, ο κοινός κίνδυνος κι η αντιμετώπιση της απειλής της υγείας προσπάθησε να ενώσει λαούς …
Η κουκουβάγια φόρεσε μάσκα προστασίας.
Τα κουκουβίσματα τα βράδια, που μακραίνουν το «όνειρο» του ταξιδιού στις χαμένες , αλύτρωτες πατρίδες, είναι παραστρατημένες συμπεριφορές, τολμηρές, ρηξικέλευθες, αιρετικές, «παράνομες»….
Όλα ψευτοκαλύφθηκαν από το πέπλο της βολέψιμης περίπου λήθης, από τις κατά συνθήκην ψευδείς υποταγές , την προσπάθεια να κρατιούνται όλα σε μια ηρεμούσα κατάσταση «πολιτισμένα και άψυχα»…
Γιατί άλλωστε να καλλιεργηθεί ο μύθος της «αδυσώπητης ξωθιάς» ;
Το «σαρκοφάγο τραπέζι» , το παλαιό φρόνημα, ο φόρος του αίματος είναι ίσως για την σημερινή κουκουβάγια, την καλοβολεμένη, την κουρασμένη, την γερασμένη, κάλεσμα αποφυγής ή παραίτησης από τον αγώνα εκείνον , που διατυμπάνιζε κάποτε : «πάλι με χρόνια , με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι»…
Η απογοήτευση πως «ήταν τάχα αδυσώπητη» για τους κορυδαλλούς, τους νεοέλληνες των εκάστοτε εποχών, των πατριδολατρών, των παραδοσιακών, είναι η αίσθηση πως λάθος επείθοντο στο ότι ήσαν αυτοί που ρύθμιζαν τα πράγματα, «το ακοίμητο δασύλλιο» , γιατί άλλοι ήταν που τα ηνία κρατούσαν «σ’ αφορεσμένους χρόνους» , τα όσα αφουγκραζόταν κάθε γενιά , που δεν ενώθηκαν οι καρδιές όσο και αν το επιθυμούσαν, γιατί μάθανε όλοι να ζούνε χώρια… «Κι ούτε που απαντηθήκαμε κορυδαλλέ μου ως τώρα…».
Όμως , ως τώρα … Τώρα, ο χάρτης μεταβάλλεται ! Ένα νέο ρεύμα πολεμικό , διασπαστικό, η παγκόσμια κρίση , η αγριότητα, η αντιπαλότητα , η νέα μορφή επιβίωσης , έρχεται να πολλαπλασιάσει τις αισθήσεις και τα όνειρα τα ανεκπλήρωτα, ώστε οι γενιές , οι άνθρωποι, οι Έλληνες να ενωθούν μετά από 100 χρόνια , να ξεδιψάσουν και να λυτρωθούν μπροστά σ’ αυτό που νιώσανε αδικημένοι και περιφρονημένοι.
Ο κορυδαλλός και η κουκουβάγια , αυτά τα σύμβολα αντιθέσεων (νυχτοπούλι και πουλί της αυγής) καλούνται μέσα από τα ερωτηματικά τους και τις ανησυχίες τους να «συναντηθούν» στο ιστορικό γίγνεσθαι.
Το αντιφατικό στοιχείο της ψυχής του Έλληνα με τα πάθη , τις ορμές μα και την πίστη και το φρόνημα που καταδικάζουν και δικαιώνουν , αποσυνθέτουν και συνθέτουν συνάμα την εικόνα του ληστή μα και του αγίου…
Ο κορυδαλλός και η κουκουβάγια συνθέτουν το άναρχο πνεύμα , την ευκίνητη ψυχή του Έλληνα, την ορμή και την δύναμη στο άχρονο Είναι γενικότερα.
Η κουκουβάγια , το πουλί της σοφίας της θεάς Αθηνάς της ελληνικής αρχαιότητας είναι το άγρυπνο μάτι του ιστορικού , του σχολιαστή, του μετεξελισσόμενου παλιού…
Ο κορυδαλλός , το πουλί της πρώιμης ανατολής είναι η αφύπνιση, η αναζήτηση, το εν συνεχεία νέο αποτέλεσμα των ιστορικών μας βημάτων.
Μέλος με Α.Μ. 13363
