Η ταινία αποτυπώνει με αριστοτεχνικό τρόπο την ωμότητα της αθέατης, αλλά άκρως ρεαλιστικής, όψης της ελληνικής επαρχίας. Οικογένειες που νοιάζονται για το βόλεμα και για το θεαθήναι, για την κοινωνική επιφάνεια, την αποδοχή, την επιβράβευση, την αναγνώριση. Μια γυναίκα Διευθύντρια στο Γυμνάσιο της πόλης της, μετρημένη αστή, παντρεμένη με δυο μικρά παιδιά, που προσπαθεί να καλύψει επιδέξια ένα μυστικό, πρώτη μορφή θεσμικής δυσλειτουργίας του οικογενειακού ιστού στην ταινία. Η επαφή, διαπλοκή, πρόσκρουση με την άλλη οικογένεια που χοροστατεί δραματικά, έρχεται όταν κάποια αντιπαρατιθέμενα συμφέροντα θα φέρουν την ολική ανατροπή για να επέλθει το μη αναστρέψιμο αδιέξοδο.
Για να γίνει πλήρως κατανοητό το βάθος της ταινίας, θα πρέπει να αποτιμηθεί ο τρόπος αξιοποίησης των θεματικών υλικών της: η γυναικεία μοναξιά, η μητριαρχική οικογένεια, ένας πατέρας που από εγκεφαλική βλάβη «έχει κατεβάσει από χρόνια ρολά», ένας μεστωμένος άντρας που εξαπολύει τον ανδρισμό του για να χειραγωγήσει τις γυναίκες της οικογένειας κατά τα θέλω και συμφέροντά του, ενώ παράλληλα χρησιμοποιεί ως «boy toy» τον όμορφο νεαρό κουνιάδο του ώστε να εκβιάσει τον αντιδήμαρχο, με τον οποίο ο τελευταίος διατηρεί ερωτική σχέση. Ο αντιδήμαρχος γίνεται έρμαιο των παθών του, ευάλωτο θύμα εκμετάλλευσης, όπως και ο νεαρός εραστής του Χρήστος, που διατηρεί παράλληλα σχέση με την τοξικομανή Τζία.
Η πιο τραγική σκηνή στην ταινία, κατά την γνώμη μου, τα δακρυσμένα μάτια του άρρωστου πατέρα, που αντιλαμβάνεται το ενδοοικογενειακό ξεπούλημα αλλά δεν μπορεί να μιλήσει. Το σεξ συνυφασμένο με την απόκτηση μιας βέβηλης υλικότητας συνιστούν τους παράγοντες της αστικής αποσύνθεσης. Τα στοιχεία τραγικότητας στην ταινία, που παραπέμπουν στο αρχαίο δράμα, ιδίως του Ευριπίδη-θέατρο των παθών και του ρεαλισμού-είναι η προϊστορία, ως κινηματογραφικά ένθετη ιστορία υπό την μορφή μια οπτικής, ποιητικής, απεικόνισης, η παρατεταμένη σιωπή και εσωστρέφεια των δύο βασικών ηρωίδων (Μεντή, Κακογιάννη).
Το κοινό τους είναι ότι και οι δύο είναι μάνες. Με αυτή την ιδιότητα λειτουργούν στο film, όχι ως γυναίκες. Η αλλοτρίωσή τους είναι συνειδητή από ένα σημείο και μετά: τραβάνε την ζωή τους στα άκρα μόνο και μόνο για να επιβιώσουν τα παιδιά τους. Το οξυγόνο ως τίτλος στην ταινία αποτελεί την αλληγορική εκδοχή μιας επιζητούμενης, εκθειασμένης, μητρότητας που, ωστόσο, «οξειδώθηκε». Η ταινία τελειώνει πλημμυρίζοντας τον θεατή με νύχτα…Άραγε, για έναν τόσο «συμπιεσμένο» κόσμο, δέσμιο των στερεοτύπων και του κυνηγιού της «αρπαχτής», θα υπάρξει επόμενη μέρα;
Δρ. Κοσμάς Κοψάρης, κριτικός.
Μέλος με Α.Μ. 13363
