Το μωρό της Ρόζμαρι (κριτική του Κοσμά Κοψάρη)

Η συγκεκριμένη ταινία του Πολάνσκι συνιστά σήμα κατατεθέν της κατάδειξης της οντολογικής σημασίας του δαιμονικού στην απολυτότητά του.

Η Ρόζμαρι αποτελεί το σύμβολο του φεμινισμού στην ταυτόχρονη αντιθετική εκδοχή χειραφέτησης και καθυπόταξής του. Η αλλοτρίωση, ο συμβιβασμός, το ξεπούλημα των αξιών στο βωμό του εύκολου κέρδους, η αιώνια πάλη του καλού με το κακό αποτυπωμένων σε συμβολικά αρχετυπικές μορφές, αποτελούν τα κινητήρια νήματα της ταινίας.

Κάθε στιγμιότυπο από το σύνολο των 136 λεπτών κρατά αμείωτη την συνεχώς δραματικά αυξανόμενη ένταση μέσα από τις σπαρακτικές σηματοδοτήσεις τρόμου. Τίποτα δεν επιβάλλεται στον θεατή μέσω μιας διαδικασίας ψυχαναγκαστικού καταιγισμού της εικόνας. Όλα υποβάλλονται ώστε να δίνεται η εντύπωση πως ανά πάσα στιγμή εγκυμονεί ο φόβος ανατροπής της φαινομενικά γραμμικής φιλμικής αφήγησης.

Η ηρεμία του αστικού οικογενειακού περιβάλλοντος συνιστά το προσχηματικό κέλυφος ενός αυστηρά πατριαρχικού μηχανισμού στρεβλωμένου από την ρίζα του. Το κακό που γεννιέται μέσα από το μωρό της Ρόζμαρι, η εύκολη επαγγελματική ανέλιξη του Γκάι ως ηθοποιού, συζύγου της, ύστερα από την απρόσμενη, ενοχικά και επιτηδευμένα αθώα, τύφλωση του συναδέλφου του που τού στοίχισε την καριέρα του, η αξεδιάλυτη ύφανση των παραισθητικών εντυπώσεων με τις αληθινές προσλήψεις των συμβάντων, στοιχειώνουν την πρωταγωνίστρια ως σύμβολο της γυναίκας που εξακολουθεί να αντιστέκεται στην αξιακή κατάρρευση.

Η αθωότητα και η ηθική της καθαρότητα αντιπροσωπεύουν το ελλείπον σημείο στην εποχή του καπιταλισμού, της μαζοποίησης, του λαϊκισμού και της παγκοσμιοποίησης. Η κεντρική ηρωίδα διεκδικεί την προσωπική της ταυτότητα στην χοάνη της πολτοποιημένης αμερικανικής κοινωνίας, όπου τα πάντα εκφυλίζονται και, τελικά, θυσιάζονται στον βωμό του χρήματος και της εύκολης αναγνωρισιμότητας.

Η Ρόζμαρι, ουσιαστικά, αποτελεί ένα σώμα που πρόκειται να γίνει το σφάγιο αντιμαχόμενων θρησκευτικών, ιδεολογικών, πολιτισμικών και εν γένει ιστορικών εγγραφών. Το κακό ενυπάρχει παντού ως διαρκώς ανατροφοδοτούμενος σπόρος. Προφητικές οι ιαχές της ταινίας σε σχέση με την πραγματική δολοφονία της Σάρον Τέιτ, συζύγου του Πολάνσκι, που θα λάβει χώρα έναν χρόνο μετά την προβολή της.

Η Ρόζμαρι (Μία Φάροου), θύμα της παραισθητικής μανίας των ανηλεών συμφερόντων μιας νοσηρής πατριαρχίας βρίσκεται σε πλήρη αναλογία με την δολοφονία της Τέιτ, τραγική απόρροια του ανδροκρατούμενου παραλογισμού, μιας σχιζοφρενικά παραληρηματικής φαλλοκρατίας. Ο Πολάνσκι στην κορυφαία στιγμή του ως σκηνοθετική διάνοια. Αξίζει να ξαναδείτε την συγκεκριμένη ταινία. Πρόκειται για ένα κλασικό και ανυπέρβλητο αριστούργημα τρόμου.

Δρ. Κοσμάς Κοψάρης-κριτικός.