Πανσέληνος
Χτες ήμουν αμπαρωμένος
Στην κλίνη μου.
Τα παραθυρόφυλλα έκρυβαν
Το φεγγαρόφωτο που θώπευε
Ό,τι στην πλάση ξεχάστηκε
Έξω μέχρι αργά.
Σήμερα, όμως, πανσέληνος.
Ανοίγω τα παραθυρόφυλλα
Και σπεύδω να αντικρίσω
Το ολόγιομο φεγγάρι.
Μα αυτό μοιάζει ματωμένο.
Συλλογίζομαι ποιος να θέλησε,
Ποιος να τόλμησε να το μαχαιρώσει.
Ποιος να άντεξε να πληγώσει αυτό,
Που μόνο φως μοιράζει απλόχερα,
Που δίνει ζωή στον κατάμαυρο ουρανό.
Ανασύρω στη μνήμη μου τις μελωδίες
Ενός παλιού ξεκούρδιστου πιάνου.
Πόσο όμορφα επενδύουν τη στιγμή…
Σχεδόν οσμίζομαι τη λεπτή ηδονή
Που καταλαμβάνει την Κτίση.
Μα η ατμόσφαιρα ψυχραίνει απότομα•
Ένα σύννεφο κρύβει το φεγγάρι και
ένα πέπλο ζόφου σκεπάζει τον ουρανό.
Μα δεν ξαφνιάζομαι.
Γνωρίζω, και ας μην το βλέπω,
Όσο καλά και να μου κρύβεται,
Ότι το φεγγάρι μένει εκεί,
Ματωμένο, μαχαιρωμένο.
Σταύρος Πρέντζας
Μέλος με Α.Μ. 13363
