Κορωνοϊός : Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε λόγω της εξάπλωσης του

Γράφει ο Σπύρος Κυριάκης

Μια πρόχειρη ανάλυση περί Κορωνοϊου.

Το θέμα του νέου Κορωνοϊου απασχολεί όλο και περισσότερο την Ελληνική κοινωνία. Παρ’όλα αυτά παρατηρω στα Σοσιαλ μίντια, στον κοινωνικό μου περίγυρο αλλά και σε ανθρώπους που κατέχουν καίριες και θεσμικές θέσεις, μια γενικότερη ταση υποτίμησης της καταστασης.
Όχι δεν πρέπει να μας πιάνει πανικός και όχι δεν έχει έρθει η συντέλεια του κοσμου.Τα ποσοστά θνησιμότητας είναι σαφώς μικρότερα σε νεαρότερες ηλικίες και μέχρι στιγμής μηδενικά σε παιδιά κάτω των 10 χρόνων αλλά έχω την εντύπωση πως όλοι μας έχουμε αγαπημένους ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας που δε θα θέλαμε να χασουμε.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε λόγω της εξάπλωσης του νέου Κορωνοϊου και δυστυχώς δεν βλέπω να αποτελεί μέρος του δημοσίου διαλόγου, είναι η μαζική κατάρρευση του εθνικού συστηματος υγείας. Για να το κατανοήσουμε αυτό καλό θα ήταν να δούμε μερικά νούμερα.
Τα μέχρι στιγμής επιβεβαιωμενα κρούσματα στην χώρα μας είναι 46. Από την διεθνή βιβλιογραφία προκύπτει μια τάση διπλασιασμού των κρουσμάτων κάθε περίπου 6 με 7 μέρες.Με την λογική αυτή σε μια βδομάδα τα κρούσματα θα είναι 100 σε ένα μήνα περίπου 800 σε 6 βδομάδες 3200 και ου το καθεξής
Λαμβανοντας υπόψιν τα δεδομένα της γειτονικής Ιταλίας, λίγο πάνω από 10% των επιβεβαιωμενων ασθενών χρειαζονται νοσοκομειακή περίθαλψη, ενώ περίπου 40% εξ’αυτων χρειάζονται νοσηλεία με μηχανική υποστήριξη σε ΜΕΘ η ΜΑΦ
Στην χώρα μας υπάρχουν θεωρητικά πάνω από 3000 κλίνες ΜΕΘ η ΜΑΦ. Παρ’ ολ’αυτα λόγω ελλείψεων σε υλικοτεχνικο εξοπλισμό, ιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικο οι πραγματικές κλίνες είναι πολύ λιγότερες. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΠΟΕΔΗΝ τον Νοέμβριο του 2019 ήταν εν λειτουργία 557 κλίνες ΜΕΘ και 157 κλίνες ΜΑΦ
Ακομα και αν δεχτουμε την παραδοχή ότι υπάρχουν διαθέσιμα 1000 κρεβατια αυξημένης φροντίδας η εντατικής θεραπείας, αυτά δεν είναι ποτέ εξ’ολοκληρου διαθέσιμα μιας και ανά πάσα στιγμή σχεδόν στο σύνολο τους είναι κατηλλειμενα, ενώ υπάρχουν πάντα ασθενείς σε λίστες αναμονης.
Με τα δεδομένα αυτά λοιπόν και ακόμα και αν υποθέσουμε ότι με κάποιο τρόπο δημιουργούνται ή είναι διαθέσιμα ακόμα και 500 κρεβάτια ΜΕΘ η ΜΑΦ, αν δεν υπάρξει κάποια σημαντική καταστολή του ρυθμού εξάπλωσης του ιού, το εθνικό σύστημα υγείας θα έχει αγγίξει τα όρια του μέσα στο πρώτο δεκαήμερο του Μαιου!
Ταυτόχρονα όσο τα κρούσματα αυξάνονται τόσο πιο δύσκολη θα γίνεται η δυνατότητα να βρούμε, να αναλύσουμε και να περιορισούμε νέες αλυσίδες εξαπλωσης ενώ στην εξίσωση δεν λαμβάνονται υπόψη στοιχεία όπως ότι και το ιατρό-νοσηλευτικό προσωπικό μπορεί να νοσησει δυσχεραινοντας την διαχειρηση της καταστασης αλλά και πως είναι πιθανό να υπάρξουν ελλειψεις σε ιατρικά υλικά λόγω του ότι όλες οι χώρες παγκοσμίως θα αντιμετωπίζουν μια αντίστοιχη κατάσταση.
Ακόμα και αν τα νούμερα που περιγράψαμε δεν είναι ακριβή και έχουν μια απόκλιση της τάξης του 20% η κατάσταση δεν αλλάζει σημαντικά απλά παρατείνεται σε χρόνο.
Παρατηρώ το θέμα του Κορωνοϊου από την πρώτη μέρα που έγινε γνωστό στις αρχές Γενάρη γιατί την περίοδο αυτή ήμουν στην Ασία με την οικογένεια μου. Δυστυχώς μέχρι και σήμερα διαβαζοντας όσο το δυνατόν περισσότερο τις ιατρικές δημοσιεύσεις για τον Covid19 δεν έχω δει κάτι που να με κάνει να αισιόδοξω πως δεν θα φτάσουμε στην κατάσταση που περιέγραψα παραπανω.
Εύχομαι και ελπίζω να διαψευστώ αλλά πολύ φοβάμαι ότι η πραγματικότητα θα είναι αρκετά δύσκολη και ιδιαίτερα ασθενείς με χρονιά προβλήματα θα υποστούν μια σημαντική δοκιμασία.
Τι πρέπει να γίνει?
Δυστυχώς δεν είμαι ειδικός στην λοιμοξιολογια για να πω τι πρέπει να κάνουμε. Μηχανικός έχω σπουδάσει.Πιθανώς μετρα όπως τα παρακάτω θα μπορούσαν να βοηθησουν
α) Καλύτερος έλεγχος των σημείων εισόδου(αυτή την στιγμή είναι μηδενικός)
β) Απομόνωση ασθενών με πιθανα κρουσματα(Δεν έχει νόημα να μένουν στο σπίτι αν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας έρχονται σε επαφή με άλλους ανθρώπους)
γ) Αμεση προμήθεια ιατρικού υλικού
δ) Πιθανή μετατροπή ενός νοσοκομείου αποκλειστικά για αντιμετωπιση κρούσματων Κορονοϊου
ε) Σε ακραίες καταστάσεις , αν χρειαστεί, η κήρυξη κατάστασης έκτακτου ανάγκης με απαγόρευση εξόδου από το σπίτι για ένα μικρό χρονικό διάστημα

Αυτό όμως που θεωρω το πλέον σημαντικο είναι πως ο καθένας μας οφείλει να αναλογιστεί την προσωπική του ευθύνη απέναντι στον συνάνθρωπο του. Ακόμα και αν δεν ανήκουμε στις “επικίνδυνες ομάδες” και η προσωπική μας πιθανότητα θανάτου λόγω του Κορονοϊου είναι ελάχιστη, θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί και να μην αγνοουμε τις συστάσεις των ειδικών για ματαίωση γεγονότων η κλείσιμο χωρων, μιας και αυτό θα ήταν ανεύθυνο απέναντι στους συνανθρώπους μας.
Ταυτόχρονα δεν θα πρέπει η πίστη μας στον Θεό να μας τυφλώνει απο την πραγματικότητα. Αν χρειαστεί και υπάρχει κίνδυνος για την δημόσια υγεία εννοείται πως δεν θα πρέπει να πάμε στην εκκλησία η να κοινωνησουμε!
“Τον Θεόν έργοις μεν σέβου, λόγοις δε ύμνει, εννοίᾳ δε τίμα.”

Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να καταλάβουμε πως η “αμαρτία” του να μην λάβεις την θεία κοινωνια ή να μην πας στην Εκκλησία είναι σαφώς μικρότερη από την “αμαρτία” της απώλειας μιας ανθρώπινης ζωής από αμέλεια η ανευθυνότητα. Μην ξεχνάμε ότι στην Ν. Κορεα η τόσο έντονη διάδωση της ασθένειας οφείλεται σε συναθροισεις για θρησκευτικός λόγους.
Το ξέρω ότι μπορεί να γίνομαι δυσάρεστος σε πολλούς με τα γραφόμενα μου, θεωρώ όμως πως ως ενεργός και υπεύθυνος πολίτης οφείλω να μοιραστώ τις σκέψεις μου ακόμα και αν αυτές δεν βρίσκουν σύμφωνους καποιους. Ταυτοχρονα θέλω να πιστεύω πως η σοβαρότητα της καταστασης και των θεμάτων που έχουν να κάνουν με την δημόσια υγεία δεν προσφέρονται για αντιπαράθεση. Θα πρέπει λοιπόν όσο και αν διαφωνούμε να προσπαθήσουμε να βρούμε κοινό τόπο για την αντιμετώπιση της καταστασης. Άλλωστε, όλοι μαζί καλούμαστε να το αντιμετωπίσουμε.