Πρέβεζα : “Eίναι η κατάλληλη στιγμή να δείξουμε ευγνωμοσύνη στον Χρήστο Πάκο”

Κοσμάς Κοψάρης, Περί Ολυμπιακού ιδεώδους και κοινωνικής αλληλεγγύης 

Τέτοια περίοδο ακριβώς πριν 18 χρόνια ήμουν εθελοντής στους Ολυμπιακούς Αγώνες και στους Special Olympics στο ΣΕΦ, με την ιδιότητα του Public transport assistant και του διερμηνέα. Γνώρισα άτομα από όλο τον κόσμο, κυριολεκτικά.  Η ζώνη των δραστηριοτήτων μου ήταν το Δέλτα Φαλήρου. Εκείνο που αξίζει να ειπωθεί μετά από τόσα χρόνια είναι η ζέση και η αποφασιστικότητα όλων των εθελοντών να προσφέρουμε και να βοηθήσουμε. Τρέχαμε ακατάπαυστα 18 ώρες την ημέρα αλλά δεν μάς ένοιαζε. Ήταν άτομα που είχαν έρθει από όλα τα μέρη της Ελλάδας και από την Κύπρο. Μετά το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα δεν ξαναβρεθήκαμε ποτέ. 

Κρατήσαμε, όμως, αυτή την μοναδική εμπειρία της συλλογικότητας. Παρόλο που έχουν περάσει περίπου δύο δεκαετίες, θυμάμαι πολύ ζωντανά ακόμη τον τεράστιο σεβασμό με τον οποίο αντιμετωπίζονταν όλοι οι αθλητές τόσο των Ολυμπιακών όσο και των Παραολυμπιακών αγώνων και από τον κόσμο και από την  διοικητική επιτροπή των Αγώνων Αθήνα 2004.

Ο παλαίμαχος διεθνής ποδοσφαιριστής Δημήτρης Ελευθερόπουλος ως υπεύθυνος για την παραολυμπιακή ομάδα του βόλεϊ, μας μάζεψε τότε, την ομάδα μου που βλέπετε στην φωτογραφία της οποίας ήμουν επικεφαλής, και μάς είπε ότι σημασία δεν έχει να δώσουμε ένα μετάλλιο μόνο στους αθλητές μας, αλλά να τους τιμάμε μια ζωή.  

Ήταν μια ιερή στιγμή, μια ιεροτελεστία του αθλητισμού που έκρυβε μέσα της την αλληλεγγύη.  Νομίζω ότι σε τοπικό επίπεδο, περισσότερο από ποτέ, είναι η κατάλληλη στιγμή να δείξουμε αυτή την γενικευμένη μας ευγνωμοσύνη σε έναν αθλητή που μας εκπροσώπησε επάξια στους Special Olympics του Λος Άντζελες το 2015, τον Χρήστο τον Πάκο. Με το παρόν εισηγητικό μου σημείωμα, βγαλμένο από μια καθαρά βιωματική εμπειρία, εκφράζω την ευχή να μπορέσει ο Χρήστος να νιώθει κάθε μέρα τόσο ευτυχισμένος όσο τότε που μάς εκπροσώπησε περίτρανα. 

Όμορφη είναι η κάθε μορφή εκδήλωσης αλλά αν δεν έχει ένα βαθιά ανθρώπινο πυρήνα, τότε πεθαίνει αυτόματα, όπως και η λογοτεχνία και η κάθε μορφή τέχνης. Μόνο το αληθινό επιβιώνει και αυτό δεν χρειάζεται λόγια μα έργα. Είναι καιρός να σταθούμε δίπλα σε έναν ήρωα της ζωής τόσο σε θεσμικό όσο και σε βαθιά ανθρώπινο επίπεδο. Νομίζω ότι η κατάλληλη στιγμή έρχεται να δείξουμε στην πράξη την κοινωνική μας ευαισθησία την οποία, άλλωστε, την χρειαζόμαστε και από την πλευρά των άλλων προς εμάς. Όλα στην ζωή είναι κύκλος που αρχίζει και τελειώνει με μας. Το ζήτημα είναι να είναι αρκετά μεγάλος ώστε να μπορέσει να αγκαλιάσει τους γύρω μας. 

Κοσμάς Κοψάρης