Η ημέρα ποίησης που γιορτάζουμε σήμερα σηματοδοτεί ένα κάλεσμα ανθρωπιάς, να γίνουμε περισσότερο αυθεντικοί ως προς την ίδια την πραγματικότητα, τον εαυτό και τα συναισθήματά μας, άρα περισσότερο ελεύθεροι. Η ποίηση είναι στυλοβάτης του πολιτισμού, πυλώνας στην προοπτική εδραίωσης μιας άρτιας κοινωνίας όπου η εσωτερικότητα συνυπάρχει αρμονικά με έναν υγιή κοινωνικό μηχανισμό.
Η ποίηση είναι καταγγελτική στις όποιες μορφές παραβατικότητας, κραυγάζει την αλήθεια όταν υπονομεύεται, διεκδικεί το δίκαιο όταν καταστρατηγείται, ανατρέπει τις νόρμες όταν συνθλίβουν την αυτοπραγμάτωση του ποιητικού υποκειμένου. Στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, της πανδημίας και των πολέμων χρειαζόμαστε την μαγεία της για να ασφαλτοστρώσουμε ένα αύριο περισσότερο εύκαμπτο στην ανθρωπιά, στην ειρήνη, στην οικουμενική αλληλεγγύη και την διεθνική συμπόρευση.
Η ποίηση προάγει την διαφορετικότητα στην κάθε της έκφανση ως σεβαστή αξία αποδοχής του ανοίκειου. Παραθέτω ένα σημείωμα και ένα ποίημα της αξιότιμης Παυλίνας Παμπούδη, μια από τις πιο σημαντικές ποιήτριες της Γενιάς του ’70 και ιδιοκτήτριας του έγκριτου λογοτεχνικού περιοδικού Περί ου, που μού τα εμπιστεύτηκε για να αναγνωστούν στην εκδήλωση που έγινε χτες στην πόλη μας για την Παγκόσμια ημέρα ποίησης. Όσο μπορούμε να κάνουμε την ζωή μας ποίηση και να ονειρευόμαστε….
Δρ. Κοσμάς Κοψάρης-κριτικός.
Παρατίθεται ο χαιρετισμός και ειδικό ποίημα της κας Παμπούδη για την περίσταση.
«Γεια σας φίλοι και εραστές της Ποίησης – της Ποίησης που υπάρχει για να μας θυμίζει το μέρος της (φιλοπόλεμης, άπληστης, άγριας και ανόητης) ανθρώπινης φύσης μας που μετέχει του θείου.
Η γιορτή της είναι ένα φωτάκι σ’ αυτές τις σκοτεινές μέρες που ζούμε.
Όπως λέω πάντα, η Ποίηση αποτελεί το μοναδικό μας άλλοθι για την παρουσία μας στον πλανήτη!
Ας συνεχίσουμε να την τιμούμε, όπως μπορούμε…
Καλή επιτυχία στην Πρέβεζα!
Παυλίνα Παμπούδη»
Σας στέλνω και ένα ποίημα που αναφέρεται στον Ποιητή και στην αποστολή του. Είναι πολύ σοβαρή. Ας μην ξεχνάμε πως ο πρώτος που αναφέρεται ως Ποιητής είναι ο Θεός/ Νους /Δημιουργός ορατών τε και αοράτων…
Ο λεπτουργός
«Ο λεπτουργός, εξόριστος στον αμμώδη χρόνο μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος, τυραννιέται απ’ την διπλή του φύση. Είναι ένα ον με τιμή ανθρώπου και χρέος θεού. Με πόθο σφαίρας και μνήμη θηράματος. Σε δρόμο αγγέλου και κατοικία αράχνης. Σε ενοχή βράχου και μετάνοια θάλασσας.
Για δόξα μονοκράτορα κι απολαβές σκουληκιού. Για ζωή άνεμο και θάνατο φωτιάς.
Ο λεπτουργός εκτίει την ζωή του. Έγκλειστος στο τρομώδες άσπρο εκτός φάσματος. Κυρίως τοίχοι γύρω. Υπερδιπλάσιοι απ’ τους ορίζοντες τον χώρο. Προβλέποντας άγνωστες διαστάσεις.
Μια προβολή τρέχει ταχύτατα στους τοίχους. Ακατανόητες εικόνες σ’ αδιάκοπη διαδοχή. Άπειρα γεγονότα και παραλλαγές, συμπαντικά κι ασήμαντα.
Συμβαίνοντας όλα ταυτόχρονα, σημαίνοντας όλα, συγκλίνοντας.
Αριστερά, ένα τραπέζι. Πάνω του, εύφορα χαρτιά, όπου το μηρυκαστικό του κάποτε, βόσκει ανύποπτο το τίποτα.
Κάτω απ’ το τραπέζι, άλλο φάντασμα. Ο σκύλος – φύλακας του τίποτα, γρυλίζει στο ποτέ.
Άγρυπνος, παρακολουθώντας με τα χίλια μάτια του των πεθαμένων.
Μπροστά, μια ξύλινη καρέκλα. Σαν πρόσθετο μέλος την φοράει ο λεπτουργός να στηριχτεί. Καθώς ο νους του με στροβίλους θείου, μίλια, άρρυθμα, διατρέχει την ιλιγγιώδη έρημο από σκόνη ανθρώπου.
Στα δεξιά, πυκνώνοντας το άδειο, θύελλα σε στάση. Αθέατη η τρίτη Μοίρα εργάζεται.
Το Έργο είναι ακόμα μονάχα στα σημεία στίξης ορατό. Κυρίως παύσεις και σκοτάδια. Τ’ αληθινό του μέγεθος, πέρα απ’ την ζωή αυτή.
Σε λίγο, θα δοθεί στον λεπτουργό.
(Από το βιβλίο της Παυλίνας Παμπούδη Ο ΛΕΠΤΟΥΡΓΟΣ, Κέδρος, 1997)».
Μέλος με Α.Μ. 13363
