Κοσμάς Κοψάρης, Απόστολος Αν. Τάσσης, Το ρολόι μέσα στο σύννεφο (Βιβλιοκρισία).

Το ιστορικό αυτό μυθιστόρημα του Τάσση συγκεντρώνει μέγιστες αρετές. Συνδυάζει μια φυσική λογοτεχνικότητα, εμποτισμένη με τα στοιχεία της αληθοφάνειας και της αναπαράστασης, σε συναλληλία με την δροσιά και ζωντάνια της διαμεσολάβησης της επιστολογραφίας και την διάχυτη θεατρικότητα. Όλα αυτά τα στοιχεία, επιστρώνουν έναν συμπαγή ιστορικό άξονα με σημείο αναφοράς την Πρέβεζα στην μεταιχμιακή φάση της από το σκοτάδι στο φως της εθνικής χειραφέτησης. 

Η βαθιά γνώση του ως δεινού ιστορικού μελετητή, δεν παραβιάζει την πρόσληψη λαογραφικών στοιχείων. Η ενύπαρξη του επί παντός αφηγηματικού υποκειμένου δεν αίρει την καταγραφή-ντοκουμέντο με υπολανθάνον εργαλείο σημασιοδότησης την φαντασιακή πρόσληψη μιας διαρκώς κινούμενης κάμερας. Η τοπική αναπαράσταση του χωροχρόνου ως μείζονα συνιστώσα δεν επιφορτίζει το κείμενο. Η καταγραφή τύπου ημερολογίου βασικών χρονικών συμβάντων καθοδηγεί σκηνοθετικά, πετυχαίνοντας την απαραίτητη συγγραφική αποστασιοποίηση. 

Η παράθεση σταθερών ποιητικών συμβόλων συνυφασμένων γύρω από τον χρόνο που κυλά αμείλικτος αντιπαρατίθεται φυγόκεντρα στην ιστορική εξακρίβωση. Αυτό το σπάνιο υβριδικό μείγμα επιτυγχάνει την αρμονική συνύπαρξη αντιθετικών εννοιών, όπως της ιστορίας που τρέχει και της προσωπικής πλοκής που μένει αλώβητη από την τραυματική μνήμη της αναπόφευκτης απώλειας αγαπημένων προσώπων. 

Στοιχείο ποιητικό, κατά τον Νεκρόδειπνο του Σινόπουλου, η ανακλαστική απεικόνιση νεκρών ως οντολογικό ανακάλεμα ψυχών, ντυμένο με μεταφυσική αχλή. Ο Τάσσης, κατά μείζονα λόγο, συνιστά μια ιδιότυπη περίπτωση στον λογοτεχνικό καμβά   με διακριτό γνώρισμα τον στοχαστικό και συνάμα βαθιά αναστοχαζόμενο συγγραφέα. 

Θέτει πάντα στο επίκεντρο τους εσώτερους οντολογικούς προβληματισμούς του σχετικά με την συμπόρευση της ζωής με τον θάνατο και την ακτινογράφηση του επέκεινα. Το ιστορικό φόντο δεν μάς συνθλίβει, διότι αφοπλίζεται από την έντονη υπαρξιακή αγωνία. Ο συγγραφέας εστιάζει στον μικρόκοσμο της κάθε προσωπικής ιστορίας που ποτέ δεν χάνεται, καθώς μεταρσιώνεται σε απαραίτητο επιστέγασμα μιας άλλης. Παρά την παρουσία του Καρυωτάκη, προσωπικά θα χαρακτήριζα την υφή του κειμένου, κατά μια ιδιοσύστατη ειδολογική μεταγραφή, αμιγώς καβαφική ως προς τις αρχές του ηθικού στωικισμού στις οποίες εστιάζει ο δημιουργός μέχρι τέλους. Ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτο βιβλίο. 

Δρ. Κοσμάς Κοψάρης, Μεταδιδακτορικός Ερευνητής, κριτικός.