Ακριβά μου σκουπίδια

Του Ταξιάρχη Κωστόγιαννη, 

Δημοτικού Συμβούλου της «Ανυπότακτης Κίνησης για τα Χωριά και την Πόλη της Πρέβεζας»

  Ένα από τα επιχειρήματα των υποστηρικτών των ΣΔΙΤ (Συμπράξεων Δημοσίου Ιδιωτικού Τομέα) είναι πως πρόκειται για συμπράξεις αμοιβαία επωφελείς για το δημόσιο συμφέρον και τις εμπλεκόμενες επιχειρήσεις. Η πραγματικότητα όμως είναι εντελώς διαφορετική. Πρόκειται για σκανδαλώδεις ετεροβαρείς  συμβάσεις με αρνητικότατο αποτύπωμα στην τσέπη των πολιτών και θετικότατο πρόσημο στα εγγυημένα επιδοτούμενα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.

   Η περίπτωση της Μονάδας Επεξεργασίας Απορριμμάτων στα Γιάννενα, ενός έργου που προβάλλεται ως πρότυπο, είναι αποκαλυπτική του ρόλου που διαδραματίζουν  οι συμπράξεις αυτές, οι οποίες συνδέονται και με τα περίφημα  ΕΣΠΑ, στις οποίες  το κράτος και η ΕΕ με τρόπο προκλητικό δίνουν δημόσιο χρήμα όχι για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών, προφυλάσσοντας τον πολίτη από πανάκριβα τέλη, αλλά για να κερδίσουν οι όμιλοι αυτοί δυο και τρεις φορές. 

 Η σύμβαση αυτή  υπογράφηκε τον Ιούλιο του 2017 από τον Περιφερειάρχη Ηπείρου Κύριο Αλέξανδρο Καχριμάνη   παρουσία του τότε Υφυπουργού Οικονομίας και Ανάπτυξης  του ΣΥΡΙΖΑ  Κυρίου Στέργιου Πιτσιόρλα. 

Εργοστάσιο κατασκευασμένο με δημόσιο χρήμα (!!!!)

 Από τα 52,5 εκατομμύρια  ευρώ η Περιφέρεια Ηπείρου χρηματοδότησε το  60% , 30 εκατομμύρια περίπου. Η ΤΕΡΝΑ Ενεργειακή, ένας όμιλος με τεράστια κέρδη, δεν έβαλε δηλαδή παρά το 40% και μάλιστα τα μισά από αυτά με τραπεζικό δανεισμό με εγγύηση του Δημοσίου.

Ελάχιστη εγγυημένη ποσότητα αποβλήτων (!!!!!)

 Για 25 χρόνια  οι Δήμοι της Ηπείρου θα πληρώνουν στην Αειφορική Ηπείρου (θυγατρική της  ΤΕΡΝΑ) ποσό που θα αντιστοιχεί στην επεξεργασία  80.000 τόνων   ακόμη και αν στέλνουν πολύ λιγότερη ποσότητα  , λόγω μικρότερης παραγωγής σκουπιδιών  ή αυξημένης ανακύκλωσης. Το τέλος εισόδου (gate fee) του κάθε τόνου έχει οριστεί στα 42,58 ευρώ. Τα ελάχιστα εγγυημένα  ετήσια έσοδα της εταιρείας μόνο από τα τέλη εισόδου είναι 80.000 * 42,58=3.406.400 ευρώ.

Δωρεάν πρώτη ύλη (!!!!)

 Τα έσοδα της εταιρείας δεν περιορίζονται   στα τέλη εισόδου αλλά επεκτείνονται   στα προϊόντα που  παράγει μέσω της επεξεργασίας των απορριμμάτων,  όπως τα ανακυκλώσιμα υλικά, το βιοαέριο και το κομπόστ.  Έχει δηλαδή κέρδη από την παραγωγή προϊόντων  χωρίς την πληρωμή ενός  ευρώ για τη χρησιμοποιούμενη πρώτη ύλη. 

Το κερασάκι στη τούρτα: «Ένα ευρώ ό,τι πάρετε»(!!!!)

  Μετά τα 25 χρόνια, όταν  λήξει η σύμβαση, η  Αειφορική θα μεταβιβάσει στην Περιφέρεια –ή σε τρίτο μέρος που θα υποδείξει η Περιφέρεια– για ένα (1) ευρώ (!!!) όλα τα δικαιώματα και τους τίτλους επί των περιουσιακών της στοιχείων. Κάλλιστα δηλαδή ο τότε περιφερειάρχης μπορεί να τη δώσει τζάμπα  σε όποιον  θέλει το εργοστάσιο. Τέτοιος όρος δεν πρέπει να υπάρχει στις χειρότερες μπανανίες .  

   Είναι λοιπόν σαφές πως τέτοιου είδους σύμβαση είναι  μια παρανοϊκή επιλογή που κανείς δε θα πρόκρινε, αν επρόκειτο για τα δικά του συμφέροντα. Ποιος, για παράδειγμα,  θα δέσμευε τον εαυτό του υπογράφοντας μια σύμβαση πως θα πληρώνει για 25 χρόνια για μια υπηρεσία που μελλοντικά μπορεί να μη χρειάζεται; Κανένας νοήμων άνθρωπος. Με ποιο ηθικό δικαίωμα λοιπόν ο κος Καχριμάνης υπέγραψε εκ μέρους μας μια τέτοια σύμβαση;

  Γιατί το εργοστάσιο να μην είναι δημόσιο αφού χτίστηκε με κατεξοχήν δημόσιο χρήμα; Γιατί να πληρώνονται  πανάκριβα τέλη εισόδου από το υστέρημα των πολιτών; Γιατί να μην αξιοποιείται το επιστημονικό και τεχνικό  δυναμικό των νέων ανθρώπων που αναγκάζονται είτε να φύγουν στο εξωτερικό είτε να εργασθούν με μισθούς πείνας και συνθήκες εξαθλίωσης; 

  Εξίσου παρανοϊκή είναι η επιλογή της δημιουργίας και λειτουργίας των ΣΜΑ (Σταθμοί Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων), των οποίων η εκμετάλλευση παραχωρείται  σε ιδιώτες ενώ το κόστος του εξοπλισμού και των οχημάτων έχει πληρωθεί από μας.

  Η ιδιωτικοποίηση – εμπορευματοποίηση της διαχείρισης των απορριμμάτων βλάπτει με τρόπο ανήκεστο το περιβάλλον και την τσέπη μας, αυξάνει την ανασφάλεια και την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Αντίθετα ευεργετεί  τις τσέπες των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και απογειώνει τα κέρδη τους.  Αν δε θέλουμε να καταδικάσουμε τη ζωή των παιδιών μας στη μιζέρια,   οφείλουμε  όλοι να συνειδητοποιήσουμε πως εν τέλει τα ποσά του κοινωνικού και του επιχειρηματικού οφέλους δεν είναι ανάλογα αλλά αντιστρόφως ανάλογα. Τα υπόλοιπα είναι επικίνδυνες αγοραίες  ιδεοληψίες, τις συνέπειες των οποίων πληρώνει ήδη η κοινωνία.