Με αυτή την φράση σχολίασε μία μητέρα το λουκέτο που αντίκρισε πηγαίνοντας με την οικογένεια της στην παιδική χαρά που βρίσκεται στον Ανθόκηπο, δίπλα από την πυροσβεστική.
Ζει στην Αθήνα, όμως επισκέπτεται συχνά την πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε την Πρέβεζα, γιατί θέλει και τα παιδιά της να παίξουν στις ίδιες γειτονιές που έπαιζε και εκείνη όταν ήταν μικρή, μόνο που δυστυχώς δεν το έχουν καταφέρει ακόμη…
Τίποτα πια δεν θυμίζει την Πρέβεζα που εκείνη θυμάται…. Θλίψη της προκαλεί το θέαμα των παιδικών χαρών της πόλης μας που οι μισές είναι μέσα στη βρωμιά, με τα παιχνίδια κατεστραμμένα και γεμάτες ψύλλους και οι υπόλοιπες ή θα έχουν ένα λουκέτο στη “πόρτα” ή θα έχουν δυο κούνιες και 10 πιτσιρίκια στην ουρά για μία δόση χαράς …βλέπε Πλατεία Ανδρούτσου!
Κάθε λίγο και λιγάκι ακούμε και διαβάζουμε ανακοινώσεις για πιστοποιήσεις παιδικών χαρών, χρηματοδοτήσεις για αγορά εξοπλισμού, συζητήσεις επί συζητήσεων στα Δημοτικά Συμβούλια, αλλά η κατάσταση παραμένει απελπιστικά η ίδια …
Και δεν θα αλλάξει, αν δεν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι.
Αν δεν αλλάξει ο τρόπος που σκεπτόμαστε, που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα και τις καταστάσεις. Αν δεν σταματήσουμε να αδιαφορούμε, μερικά πράγματα στην Πρέβεζα δεν θα αλλάξουν ποτέ …
Μέλος με Α.Μ. 13363
Εξαιρετική η επισήμανσή σας ! Πλήρης απογοήτευση από την αντιμετώπιση γονιών και παιδιών στο θέμα των χώρων παιχνιδιού από τον Δήμο Πρέβεζας ! Πότε και πως θα πιστοποιηθούν οι υπάρχουσες παιδικές χαρές ? Πότε θα ευπρεπιστούν άλλες που ρημάζουν ? βλ. δίπλα στο 12ο νηπιαγωγείο που είναι καθημερινή πηγή ανησυχίας για τους γονείς και θα μπορούσε να γίνει κόσμημα για τη γειτονιά…