Ναι, είναι η ώρα όσες δυνάμεις της Αριστεράς θεωρούνται παρίες και κοιμώμενοι γίγαντες από μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας που έχει εθιστεί και αφεθεί στην ανάθεση να αφυπνιστούν.Είναι η ώρα όχι μόνο για δράση και διεκδικήσεις μέσα από το πλαίσιο των στενών και πολλές φορές δύσκαμπτων κομματικών γραμμών οργανώσεων και κομμάτων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς,αλλά πρώτα και πάνω απ’ολα ενότητα μέσω ενός μεγάλου μετώπου και κοινού φορέα τα οποία θα φθάνουν έως την διεκδίκηση της εξουσίας με κινητήριο μοχλό το λαϊκό μαζικό κίνημα ώστε ο λαός να βγει από το τέλμα.

Γράφει ο Σωτήρης Νούσιας

Όσο ετερόκλητος κι αν φαντάζει ο δρόμος για τον κοινωνικό και οικονομικό μετασχηματισμό της κοινωνίας απ’οσες δυνάμεις τον ευαγγελίζονται και τον μετουσιώνουν σε πράξη, έχει έρθει η στιγμή για την δημιουργία ενός πολύμορφου μαζικού μετώπου με όλες τις εγγενείς αντιφάσεις και αντιθέσεις που χαρακτηρίζουν δυνάμεις από την ΛΑΕ ώς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ευρύτερα.Το συνεκτικό στοιχείο και η κινητήριος δύναμη θα πρέπει να είναι η ενότητα παντού. Από την δημιουργία κλαδικών και συνδικαλιστικών επιτροπών ως τον φορέα εκείνο που θα δοκιμάσει την αντοχή και την δύναμη του στην επόμενη εκλογική διαδικασία. Με δυνάμεις αυτοτελείς και κοινό πλαίσιο που θα καθορίζει τις κατευθυντήριες γραμμές και προεκτάσεις ‘όχι απλά για μια πιο φιλολαϊκή διαχείριση αλλά για αγώνα με άξονες που θα επαναφέρουν εργασιακά δικαιώματα, ελευθερίες, διαγραφή χρέους, στάση πληρωμών, εθνική και παραγωγική ανασυγκρότηση αλλά και τις απαραίτητες εθνικοποιήσεις στρατηγικών οικονομικών τομέων.Για βήματα που προοδευτικά θα θέτουν τον λαό εκτός των αυταρχικών μηχανισμών της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και του ΝΑΤΟ και του βορειοατλαντικού συμφώνου.

Σε μια περίοδο που η φτωχοποίηση εντείνεται σε συνδυασμό με τον συνεχιζόμενο ισοπεδωτικό εκφασισμό σε μια ελληνική κοινωνία την οποία προσπαθούν να μεταβάλουν ιδεολογικά κοινωνικά και εργασιακά σε μια αδύναμη και εύκολα χειραγωγούμενη μάζα ναρκωμένη στην ανασφάλεια της ανεργίας στα όρια της κατάρρευσης, μπροστά από εναν βουλιαγμένο καναπέ.

Η εποχή του φόβου που βρίσκει την απαρχή της στην 11η Σεπτεμβρίου και κλείνει έναν πρώτο κύκλο με την εμφάνιση της δικτατορίας των αγορών και το ξέσπασμα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης δεν θα ολοκληρωθεί αν δεν ανακαλυφθούν από το καπιταλιστικό σύστημα ικανά και αναγκαία πεδία κερδοφορίας που να συνεχίζουν την απρόσκοπτη και αέναη αναπαραγωγή του σε βάρος των αδύναμων παραγωγικών τάξεων.

Δεν θα ήταν τόσο βοηθητικές για το προχώρημα, την εδραίωση και την εμπιστοσύνη του λαού προς κάθε δύναμη που θα συγκροτεί το μέτωπο, κλαδικές διεκδικήσεις στην βάση συντεχνιακών και μικροπολιτικών συμφερόντων.Από την άλλη χρήσιμη μπορεί να αποδειχθεί όπου είναι δυνατό η συσπείρωση ετερόκλητων δυνάμεων σε μια κοινή βάση διεκδίκησης.Από τις πρωτοβουλίες λαϊκών συνελεύσεων γειτονιάς εως την συγκρότηση επιτροπών και την συνδικαλιστική πάλη. Σε ένα μέτωπο, σε ενα φορέα.Για την εθνική ανεξαρτησία, το ψωμι, τα εργασιακά δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθεριες που θα δώσουν εκείνη την ώθηση ώστε να δημιουργηθεί το κοινωνικό υποκείμενο το οποίο στην επόμενη κρίσιμη εκλογική μάχη θα στηρίξει τον εν λόγω φορέα για την κατάληψη της εξουσίας και την πραγματική απελευθέρωση από τα δεσμά κάθε εξάρτησης που πνίγουν τον λαό.Ως την τελική νίκη. Για την αποδέσμευση από την Ευρωζώνη, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους στρατιωτικούς αυταρχικούς μηχανισμούς.