Ύμνοι της εφημερίδας “Καθημερινή” για την Πρέβεζα

Είναι πολλά όσα δεν προλαβαίνεις να δεις μέσα σε τρεις ημέρες, στη διαδρομή Πρέβεζα – Αρχαία Νικόπολη – Αρχαία Κασσώπη – Αχέροντας – Νεκρομαντείο. Είναι όμως πάρα πολλά και όσα βλέπεις, καταγράφεις, ακούς, αφουγκράζεσαι. Τόσα, ώστε επιστρέφοντας να χρειάζεσαι χρόνο για να τα αφομοιώσεις, να τα κατανοήσεις, να τα ταξινομήσεις. Αν τα καταφέρεις. Αφήνεσαι λοιπόν στη ροή του Αχέροντα, σε αυτήν την αίσθηση του διαρκούς, με τον ήχο του νερού να καθησυχάζει, να αποκαθάρει, να θεραπεύει. Περπατάς στις όχθες, διασταυρώνεσαι με άλλους επισκέπτες (τους χαιρετάς, σαν να έχετε ξανασυναντηθεί στο παρελθόν), βυθίζεις τα βήματά σου στα φθινοπωρινά φύλλα, χαζεύεις τους κορμούς των δέντρων –έργα τέχνης– παρακολουθείς αυτοσχέδια πικ νικ, μικρά παιδιά να μαθαίνουν ιππασία, εικόνες που συρράπτονται, σαν ένα μονοπλάνο, που το αποθηκεύεις στην ψυχή και στις αισθήσεις σου.

Η «ψυχή», εξάλλου, είναι λέξη-κλειδί γι’ αυτό το ταξίδι. Ξεκινήσαμε με βάση την Πρέβεζα και το εξαιρετικά φροντισμένο, οικογενειακής θαλπωρής και αύρας, «Σπίτι του καπετάνιου». Στην ανεμοδαρμένη, τις ημέρες εκείνες του προχωρημένου φθινοπώρου, αργόσυρτα μελαγχολική ατμόσφαιρα της παραλίας, δοκιμάσαμε τη μνήμη μας στους στίχους του Καρυωτάκη. Την επόμενη μέρα περιπλανηθήκαμε στην Αρχαία Νικόπολη, δεν απέχει πάνω από 10 χλμ. από την Πρέβεζα. Αυτήν την πόλη σύνορο του τέλους της ελληνιστικής εποχής και της αρχής της ρωμαϊκής κυριαρχίας, που ιδρύθηκε για να γιορτάσει ο πρώτος αυτοκράτορας της Ρώμης, ο Οκταβιανός Αύγουστος, τη νίκη του στη Ναυμαχία του Ακτίου (το 31 π.Χ.). Η πρόσφατα ανασκαμμένη (από τον δρα Κωνσταντίνο Ζάχο) έπαυλη του Μάνιου Αντωνίνου, με τα δωμάτια, το αίθριο, τα υπέροχα ψηφιδωτά ένα άρτιο και εντυπωσιακό υδρευτικό και αποχετευτικό σύστημα, είναι ένας αποκαλυπτικός περίπατος. Αυτό το τεράστιο σε έκταση (14 χιλιάδες στρέμματα), υπό διαμόρφωση αρχαιολογικό πάρκο, περιλαμβάνει και το νέο Αρχαιολογικό Μουσείο Νικοπόλεως, που λειτουργεί από το 2009. Αν ευοδωθεί ο τελικός στόχος, η Νικόπολη θα γίνει η μεγαλύτερη επισκέψιμη αρχαία πόλη στην Ελλάδα.

Ανακαλύψαμε με δυσκολία την είσοδο για την αρχαία Κασσώπη, στις νότιες πλαγιές του όρους Ζάλογγο. Περάσαμε μέσα από την παραβιασμένη περίφραξη, καθώς ο χώρος δεν είναι, προς το παρόν, επισκέψιμος. Ερημιά, ο άνεμος, η αρχαία πόλη απλώνεται μπροστά μας και μια θέα στο Ιόνιο να σου κόβει την ανάσα. Ισως να πρέπει να φτάσει κανείς ώς εκεί για να αντιληφθεί και την αξία της προσπάθειας του Σταύρου Μπένου και του «Διαζώματος» για το ζωντάνεμα του αρχαίου θεάτρου της Κασσώπης (μέσα από το πρόγραμμα Crowdfunding «My Kassopi»).

Κατηφορίζουμε, σε απόσταση περίπου μισής ώρας, στο χωριό Μεσοπόταμος όπου βρίσκεται το πιο φημισμένο Νεκρομαντείο της αρχαιότητας, του Αχέροντα, το βασίλειο του Αδη. Εκεί, πράγματι, συνομιλείς με τις ψυχές, «βλέπεις» τους ψυχαγωγούς, ακούς τον Ομηρο… μέσα από τον Λαβύρινθο, τα δωμάτια με τις προσφορές, κατεβαίνεις στο υπόγειο με τις ιδιότητες ανηχοϊκού θαλάμου και την ψυχοακουστική επίδραση στον άνθρωπο. Ο επισκέπτης, ο οποίος θα παραμείνει επί ώρες σε αυτήν την επικράτεια του «Κάτω Κόσμου», φτάνει να ακούει τη ροή του αίματός του ή τις τρίχες των μαλλιών του που κάνουν κρούσεις μεταξύ τους…

Η μέρα είναι κρύα αλλά φωτεινή. Οι φύλακες του χώρου, υπάλληλοι του υπουργείου Πολιτισμού, πρόθυμοι και ενημερωμένοι, δίνουν πληροφορίες, πλέκουν τα αφηγήματα των μύθων, του χώρου, της Ιστορίας, της ζωής του τόπου και της δικής τους καθημερινότητας.
Αργά το μεσημέρι θα συναντήσουμε τον βαρκάρη της «Εφύρας» και με αυτό το ξύλινο σκαρί θα διασχίσουμε τον Αχέροντα. Είμαστε οι τελευταίοι επιβάτες της ημέρας. Από τότε, κάθε φορά που θέλω να αποσυρθώ για λίγο, κλείνω τα μάτια και ξανακάνω το ίδιο ταξίδι, χωρίς να παραλείψω να βρέξω το χέρι μου με το αθάνατο νερό από τον παραπόταμο που η Αρτεμις είχε βουτήξει τον Αχιλλέα.