Οι περίεργες συνθήκες ανισότητας που συντηρούσε η δραχμή
Τον τελευταίο καιρό αναδεικνύονται πολλά νομισματικά ζητήματα που συνδέονται με την κίνηση πολλών καταθετών να αποσύρουν ποσά από τραπεζικούς λογαριασμούς τους. Επιθυμούν να τα διαχειριστούν οι ίδιοι χωρίς να διακινδυνέψουν μια ενδεχόμενη κρατική παρέμβαση υπέρ της νομισματικής σταθερότητας και ρευστότητας στη χώρα. Εξάλλου ή κίνηση αυτή μπορεί να έχει και άμεσο πολιτικό κίνητρο, αφού ενδέχεται να προέρχεται από εύπορα στρώματα του ελληνικού πληθυσμού που πολιτικά και ιδεολογικά δεν διάκεινται ευμενώς απέναντι στις κοινωνικές δυνάμεις που κυριάρχησαν στην πολιτική αρένα μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η προνοητικότητα των εύπορων συμπολιτών μας δημιουργεί συνθήκες «αυτοεκπληρούμενης προφητείας», αφού η εκτίμησή τους, για ενδεχόμενη προστατευτική παρέμβαση του κράτους, σπρώχνει προς την επαλήθευσή της. Φυσικά δεν μιλάμε για όσους συστηματικά και σχεδόν εγκληματικά διακινούν κεφάλαια που παράγονται στη χώρα εκτός αυτής. Καθιστούν τον εθνικό μόχθο συναλλαγματικό απόθεμα ξένων χρηματοοικονομικών φορέων. Βέβαια τα ζητήματα αυτά, νομιμότητας και ηθικής, είναι δύσκολο να συζητηθούν στο ασφυκτικό πλαίσιο λειτουργίας των αστικών κρατών (άρα και του δικού μας) όπου οι καταστάσεις νομισματικής αβεβαιότητας συνιστούν και παράγοντες πλουτισμού. Πόσο θεμιτός είναι αλήθεια αυτός;
Όταν επίσημο ‒εθνικό‒ νόμισμα της χώρας ήταν η δραχμή, τέτοια φαινόμενα νομισματικής συναλλαγματικής ανωμαλίας βρισκόνταν στην καθημερινότητα πολλών ευπόρων συμπολιτών μας. Αυτοί είχαν εξ ορισμού δραχμική «άνεση», αλλά υπήρχαν πολλοί λόγοι που τους ωθούσαν να μετατρέπουν με κάθε παράνομη ευκαιρία δραχμές σε αμερικανικά δολάρια και γερμανικά μάρκα. Η πιο συνηθισμένη αιτία αλλά και ηθικό πρόσχημα που οδηγούσε σε συγκέντρωση ξένου συλλάγματος ήταν οι σπουδές των παιδιών στο εξωτερικό. Έτσι συμπληρωνόταν το νόμιμο «φοιτητικό συνάλλαγμα», που αποστελλόταν ταχτικά, με λαθραία μικροποσά, από αυτά που οι γονείς φρόντιζαν να συγκεντρώνουν με κάθε ευκαιρία και να αποταμιεύουν στο εξωτερικό. Φυσικά, με το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα η δυσκολίες αυτές αίρονται (για τους έχοντες, πάντα).
apuli41Μολονότι αποτελεί ιδιωτική λεπτομέρεια, το θεωρώ απόλυτα δημόσια πληροφορία, κυρίως επειδή αναφέρεται σε μια εποχή κοινωνικών δυσκολιών, όπως αυτή που διανύουμε τώρα στη χώρα μας, πάλι. Στις περιπτώσεις αυτές οι άνθρωποι, το ξέρουμε, βγάζουν το χειρότερο χαρακτήρα τους. Λοιπόν, μια φιλική οικογένεια, που είχε παιδί που σπούδαζε στην Ρώμη, έμαθε για επικείμενο ταξίδι μου εκεί, με φίλους, και μας πληροφόρησε πως το ξενιτεμένο πρεβεζανιτόπουλο θα προθυμοποιούταν να φροντίσει για την ολιγοήμερη παραμονή μας. Θα μπορούσε να μας βρεί στέγη σε φοιτητικό ξενώνα ή κάτι παρόμοιο, με σχετικά χαμηλό κόστος διανυκτέρευσης. Προφανώς δεχτήκαμε με χαρά. Περάσαμε μάλιστα την παραμονή από το σπίτι τους, μαζί με έναν συνταξιδιώτη φίλο, για να μας δώσουν μερικά πραγματάκια για να του τα παραδώσουμε. Όπως και έγινε, πήγαμε, παραλάβαμε από ένα-δυο μικρά κουτιά ο καθένας και τους αποχαιρετήσαμε.
Η συνάντηση έγινε στον κεντρικό σταθμό της Ρώμης «Stazione termini» και όλοι μαζί πήγαμε στο ξενοδοχείο στη Via degli Apuli 41 (βλέπε εικόνα). Εξάλλου είμασταν και άλλοι Πρεβεζάνοι φίλοι με τους οποίους είχαμε συναντηθεί στη Νάπολη. Να μην τα πολυλογώ, όμως, στο ξενοδοχείο έγινε μια περίεργη σκηνή, αφού ο φίλος της Ρώμης παρέλαβε τα κουτιά με τα «πραγματάκια» και άρχισε να ανοίγει νευρικά ένα από αυτά και να βγάζει μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων μας, τυλιγμένα με διάφορους τρόπους. ξένα νομίσματα, που περιέχονταν σε αυτό… Στην πραγματικότητα μας είχαν χρησιμοποιήσει σαν βαποράκια για την εξαγωγή λαθραίου συναλλάγματος. Δε χρειάζεται να δώσω άλλες λεπτομέρειες. Πολλοί είναι εκείνοι που ξέρουν τέτοιες ιστορίες όπως και εγώ προσωπικά.
Επειδή ταξίδεψα και έζησα πολλά χρόνια στο εξωτερικό, μισθοδοτούμενος σε ξένο νόμισμα πριν απο τη νομισματική ένταξη της Ελλάδας στο ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, συχνά έγινα αποδέκτης φιλικών «αιτημάτων» για μικρές συναλλαγματικές εξυπηρετήσεις. Αλλά δέχτηκα και χοντρές προτάσεις για παράνομη συναλλαγή, από άτομα υπεράνω πάσης υποψίας. Το συμπέρασμα είναι πως οι «έχοντες» κάποια περισσευούμενα φρόντιζαν συστηματικά να έχουν ένα «πόδι» στο εξωτερικό (δηλαδή λογαριασμό ξένου συναλλάγματος), πράγμα που «ξαιμάτωνε» την εθνική οικονομία. Το ίδιο γίνεται και τώρα με διαφορετικές συνθήκες και άλλο πλαίσιο νομιμότητας και ηθικής ‒αφού τώρα υπάρχει το ενιαίο νόμισμα, το ευρώ, αλλά και άλλοι φόβοι.
Σε γενικότερη, πάντως, βάση, επειδή είναι πολλοί εκείνοι, που, παρά τη συνεχιζόμενη λιτότητα, έχουν μικρότερα ή μεγαλύτερα οικονομικά περισσεύματα, θα επιθυμούσαν να μη διαταραχτεί η σχέση μας με τη ζώνη του ευρώ. Θα διατηρήσουν έτσι απεριόριστα δικαιώματα διακίνησης συναλλάγματος και θα διαχειρίζονται το έχειν τους όπως θέλουν.
https://dimosioshoros.wordpress.com/2015/02/22/%CE%B8%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CF%81%CE%B5%CE%B2%CE%B5%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%B7-%CE%B4%CF%81%CE%B1%CF%87%CE%BC%CE%B7/
Μέλος με Α.Μ. 13363
