ΑΡΘΡΟ: Παρεπόμενα από την 3χρονη λειτουργία των ΚΕΠΑ.

*Tου Χαραλαμπίδη Γιώργου
Την 1η Σεπτεμβρίου 2014 Τα κέντρα πιστοποίησης αναπηρίας  (ΚΕΠΑ) κλείνουν 3 χρόνια λειτουργίας. Αλγεινή εντύπωση προκαλεί και αποδεικνύεται και εκ του αποτελέσματος ότι μάλλον αποτελούν ή χρησιμοποιούνται ως επί των πλείστον ως μέσο δημοσιονομικού ελέγχου των κοινωνικών δαπανών του λεγόμενου «Ελληνικού Κράτους Πρόνοιας» παρά ως  ένας μηχανισμός  για την εξασφάλιση της ενιαίας υγειονομικής κρίσης όσον αφορά στον καθορισμό του βαθμού αναπηρίας των ασφαλισμένων όλων των ασφαλιστικών φορέων.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι τα ΚΕΠΑ στα 3 αυτά χρόνια συνέβαλλαν τα μέγιστα τόσο ως θεσμός όσο και ως λειτουργία στην εξουθένωση (οικονομική και συναισθηματική) και ταλαιπωρία των Ατόμων με Αναπηρίες στην χώρα μας και οι καταγγελίες τόσο στην Εθνική  Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρίες όσο και στο Συνήγορο του Πολίτη έχουν εξελιχθεί σε καθημερινό φαινόμενο.
Ο παραλογισμός των ΚΕΠΑ εμφαίνεται και αναπτύσσεται σε ουκ ολίγες διαστάσεις. Αρχικώς οι γνωματεύσεις ΚΕΠΑ, που αφορούν σε αναπηρίες/παθήσεις που εντάσσονται στον Πίνακα των 43 μη αναστρέψιμων αναπηριών/παθήσεων, και έχουν εκδοθεί από τα ΚΕΠΑ δεν ισχύουν επ’ αόριστο.
Είναι επίσης, αδιανόητο την ώρα που τα ΚΕΠΑ απευθύνουν τις υπηρεσίες τους σε Άτομα με Αναπηρίες, μολαταύτα να μην έχει ληφθεί μέριμνα για τις ιδιαίτερες επικοινωνιακές ανάγκες  των ατόμων αυτών  π.χ των κωφών –βαρήκοων ατόμων, μέσω της παροχής διερμηνείας νοηματικής γλώσσας στις διοικητικές και υγειονομικές υπηρεσίες των ΚΕΠΑ, ή των  τυφλών ατόμων με την έκδοση εντύπου υλικού οδηγιών συμπλήρωσης των αιτήσεων σε μορφή Braille κ.λπ.
Ωσαύτως, οι αποφάσεις των Υγειονομικών Επιτροπών των ΚΕΠΑ σε πλειάδα περιπτώσεων δεν είναι  επαρκώς αιτιολογημένες βάσει ιατρικών στοιχείων. Παρατηρούνται επίσης, αδόκιμες διαφοροποιήσεις στην εκτίμηση του ποσοστού αναπηρίας  μεταξύ των πάλαι ποτέ Νομαρχιακών υγειονομικών επιτροπών και των Κέντρων Πιστοποίησης Αναπηρίας.
Ο  χρόνος που μεσολαβεί από την στιγμή που το άτομο καταθέτει την αίτηση του για εκτίμηση της βαθμού αναπηρίας στα ΚΕΠΑ μέχρι την στιγμή που συνέρχεται η επιτροπή για να εξετάσει το αίτημα του πολλές φορές πλησιάζει για ορισμένες παθήσεις τον ένα χρόνο.
Τα ανωτέρω συνάδουν προς το συμπέρασμα ότι τα ΚΕΠΑ αποτελούν άλλη μια έκφανση της παθογένειας του Ελληνικού Κράτους (Πρόνοιας). Ενώ αρχικώς δημιούργησαν προσδοκίες και έτυχαν εγκάρδιας υποδοχής από το αναπηρικό κίνημα και την ελληνική κοινωνία γενικότερα, ωστόσο η προχειρότητα στον σχεδιασμό και την εφαρμογή τους δημιούργησε περισσότερα προβλήματα από αυτά που κλήθηκε να επιλύσει.
Επί του πρακτέου, το μόνο που κατάφεραν να επιτύχουν τα ΚΕΠΑ στα 3 χρόνια λειτουργίας τους είναι ο περιορισμός  των δαπανών ιδίως σε επίπεδο επιδομάτων για τις ευαίσθητες ομάδες του πληθυσμού (ίσως τελικώς αυτός ήταν ο κύριος σκοπός τους;), κυρίως λόγω της μετάστασης τους σε ένα γραφειοκρατικό μόρφωμα.
Τα ανωτέρω σε συνάρτηση με την περιδινούσα οικονομική κρίση των τελευταίων ετών έχουν ωθήσει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού των ΑΜΕΑ σε οικονομική και όχι μόνο εξαθλίωση. Είναι επιβεβλημένη λοιπόν η αναδόμηση του συστήματος των Κέντρων Πιστοποίησης Αναπηρίας περιορίζοντας ή εξαλείφοντας τις παθογένειες που προαναφέρθηκαν.

*Ο Χαραλαμπίδης Γιώργος είναι Θεραπευτής Κοινωνικός Λειτουργός στην Μονάδα Υποκατάστασης του ΟΚΑΝΑ Πρέβεζας