Εν όψει των επερχόμενων εκλογών για την τοπική αυτοδιοίκηση και με γνώμονα την οικονομική, και κοινωνική κατάσταση που περιγράφεται γύρω μας, επιτρέψτε μου να εκφράσω κάποιες προσωπικές απόψεις-προβληματισμούς.
Έχουμε ήδη μπει έστω και άτυπα στην τελική ευθεία των επερχόμενων εκλογών για την τοπική αυτοδιοίκηση. Η γενικότερη κατάσταση για όλους τους δήμους της χώρας, χαρακτηρίζεται όπως όλοι γνωρίζουμε από έναν συρόμενο και αγόμενο αγώνα δρόμου αναφορικά με την εκπλήρωση και διαπεραίωση βασικών τους αναγκών και υποχρεώσεων. Με πολλά λάθη στον σχεδιασμό των Καλλικρατικών δήμων η μετέπειτα εγκατάλειψη αυτών των «κατασκευασμάτων» από την πολιτεία δημιούργησε απότομα το ίδιο ισχυρό σοκ με αυτό που υπέστησαν οι απλοί πολίτες από την εγκατάλειψη – και όχι μόνο- εκ μέρους των τελευταίων κυβερνήσεων.
Αυτή βέβαια ήταν μια εξέλιξη την οποία εύκολα μπορούσε να διαβλέψει κάποιος βλέποντας και παρακολουθώντας το πολιτικό και οικονομικό γίγνεσθαι της τελευταίας ιδιαίτερα πενταετίας.
Η δήμοι λοιπόν μοιάζανε με πηγάδια «παραφορτωμένα» (οικονομικά, οργανωτικά και δομικά) τα οποία ξαφνικά στέρεψαν και όσοι κάθονταν πάνω τους είδαν τον «πάτο» άδειο πια να τους «χαμογελά» επικίνδυνα.
Ποιο θα είναι όμως τα αύριο; Ποιο θα είναι το μέλλον τους και η προοπτική τους;
Οικονομικά δυσβάσταχτες υποχρεώσεις προς κάθε κατεύθυνση, μείωση πόρων, πόροι οι οποίοι δυστυχώς ώς σήμερα στην μεγάλη τους πλειοψηφία προέρχονται από την φορολόγηση των πολιτών, σε πολλούς δήμους πλέον μνημονιακές συμβάσεις οι οποίες υποθηκεύουν και αποδυναμώνουν κάθε έννοια ανάπτυξης «εκ των έσω», αναγκαστικά περιορισμό εκπλήρωσης υποχρεώσεων έως και πολύ βασικών όπως η καθαριότητα και κοινωνική μέριμνα για σχολεία , ευπαθείς ομάδες και δεν μιλάμε βέβαια για πολιτισμό, αθλητισμό κ.τ.λ.
Υπό αυτές τις συνθήκες λοιπόν διαμορφώνεται ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον κλίμα. Μια νέα αντίληψη η οποία λέει πως θα πρέπει να γίνει μια σαρωτική αναθεώρηση της έννοιας της τοπικής αυτοδιοίκησης με την έννοια την οποία την εκλαμβάναμε και εμείς αλλά και οι δημοτικοί άρχοντες έως τώρα, με βαθιές τομές –σοκ – με άλλο τρόπο σκέψης και αντιμετώπισης της καθημερινότητας. Οι δήμοι θα πρέπει πλέον να λειτουργήσουν μέσα σε αυτό το πλαίσιο σαν μικρά κρατίδια οι ηγήτορες των οποίων θα πρέπει να εμφανίσουν συγκεκριμένο και ρεαλιστικό πρόγραμμα «διακυβέρνησης» να πείσουν τους πολίτες με απτές και καλά μελετημένες προτάσεις για το πώς θα βρούνε ίδιους πόρους, για το πώς θα εκμεταλλευτούν τις περιουσίες τους, για το πώς θα εκμεταλλευτούν το ανθρώπινο δυναμικό που διαθέτουν καλύτερα και αποδοτικότερα, για το πώς θα διαχειριστούν τα μεγάλα προβλήματα της καθημερινότητας, και της κοινωνικής μέριμνας μέσα από την αυτοδιαχείριση πάντα και «ξεχνώντας» την άνωθεν βοήθεια. Για το πού θα οδηγήσουν τις πόλεις – ανάλογα με την κατεύθυνση που μπορεί και έχει τα εφόδια να αναπτύξει η καθεμιά – για το πώς θα δημιουργήσουν εκείνες τις προϋποθέσεις ώστε να αυτοδιαχειρίζονται τον τοπικό τους πλούτο προς όφελος των ίδιων των πολιτών, πως θα αγκαλιάσουν την τοπική κοινωνία και πρώτοι οι δήμοι θα σηκώσουν τα μανίκια σε μια άνευ προηγουμένου έκρηξη κοινωνικής προσφοράς και εθελοντισμού, και τέλος πως θα μας πείσουν πως θα προηγούνται και όχι θα έπονται των εξελίξεων και των καταστάσεων που διαμορφώνονται με αστρονομικές πλέον ταχύτητες (με μια λέξη: Αντανακλαστικά!).
Βέβαια σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα έχει παρέλθει ο χρόνος στον οποίον δινόταν υποσχέσεις και «οράματα» δίκην «έκθεσης ιδεών». Πλέον θα πρέπει να απαντηθούν με συγκεκριμένες θέσεις για το καθένα ξεχωριστά, θα πρέπει να μας πείσουν για το καλό και αγαθό των προθέσεών τους και τέλος να μας πείσουν για την ικανότητά τους! Οι καταστάσεις επιβάλλουν προγραμματισμό με τόλμη, όραμα, και διάθεση ανιδιοτελούς προσφοράς. Οι εποχές της απλής λογιστικής διαχείρισης θα πρέπει να αποτελέσουν παρελθόν και οι δήμοι θα πρέπει να επιδείξουν ευελιξία να προετοιμαστούν πάρα πολύ καλά για την επόμενη μέρα μέσα από λεπτομερέστατο προγραμματισμό, με την συμμετοχή των ίδιων των πολιτών (συνεδριάσεις του τύπου της Εκκλησίας του Δήμου), με την συνδρομή και την συνεργασία όλων των φορέων, συλλόγων και κοινωνικών ομάδων των τοπικών κοινωνιών, να εκμεταλλευτούν δηλαδή την μεγάλη δύναμη της σύνθεσης και της συνεργασίας. Πάνω σε αυτό ακριβώς επιβάλλεται μια επίσης μεγάλη συνεργασία μεταξύ των δήμων πάνω σε νέες βάσεις, με σκοπό την δημιουργία μιας ενιαίας φωνής των θεμάτων της τοπικής αυτοδιοίκησης, την ανταλλαγή και αλληλοβοήθεια σε τεχνογνωσία και εμπειρία αλλά και την εξωστρέφεια και την διατήρηση ακόμη και των πιο απομακρυσμένων δήμων μέσα στην σφαίρα των εξελίξεων και όχι στην εσωστρέφεια της απομόνωσης.
Συμπερασματικά θα έλεγα πως θα πρέπει ο προεκλογικός λόγος να είναι εντελώς διαφορετικός από αυτούς που ακούγαμε ώς τώρα, πέρα από υποσχέσεις, ευχολόγια, παχιές κουβέντες και αναφορές σε καταστάσεις του παρελθόντος, απαιτείται σύγχρονος, κατανοητός, πολιτισμένος, και δημιουργικός λόγος με έμφαση στα στοιχεία του κάθε προγράμματος και τις λύσεις που θα προταθούν. Το κυριότερο όμως θα είναι ότι θα πρέπει να αναδειχθεί μια εντελώς άλλη αντίληψη η οποία θα λέει με σαφήνεια στον πολίτη ότι όποιος έχει κάτι αξιόλογο να προτείνει, όποιος έχει την διάθεση απαλλαγμένος από προσωπικές, κομματικές ή άλλου είδους βλέψεις να προσφέρει με έτοιμο και έντιμο πρόγραμμα, ανεξάρτητα από το εάν θα κριθεί ή όχι επιτυχημένο, θα αξίζει της προσοχής και της στήριξης όλων. Εν αναμονή λοιπόν των απαντήσεων από μέρους των πολιτικών μας…
Μέλος με Α.Μ. 13363
