ΠΡΕΒΕΖΑ: Μνημόνιο-Εκπαίδευση και καπιταλισμός

Χθες το βράδυ οι δημόσιοι εκπαιδευτικοί της πόλης μας κάλεσαν την εκπαιδευτική κοινότητα και την πρεβεζάνικη κοινωνία σε μια ενδιαφέρουσα ενημερωτική συγκέντρωση.
Κύριο θέμα της συγκέντρωσης ήταν ομιλία εκ μέρους του Γ. Ανδρινόπουλου, προέδρου του Κέντρου Μελετών και Τεκμηρίωσης (ΚΕΜΕΤΕ), επιστημονικού φορέα της ΟΛΜΕ. Η ομιλία είχε θέμα τις επιπτώσεις της πολιτικής των μνημονίων στην εκπαίδευση και την καθιέρωση της αξιολόγησης και ακολουθήθηκε από συζήτηση, ερωτήσεις και άλλες ανεξάρτητες τοποθετήσεις.

Τα δεδομένα που κατέθεσε ο ομιλητής είναι εντυπωσιακά σε σχέση με το επαγγελματικό μέλλον των δημόσιων εκπαιδευτικών. Οι συγκρίσεις με τους ευρωπαϊκούς μέσους όρους δείχνουν πως οι έλληνες εκπαιδευτικοί εργάζονται, κατά μέσο όρο,  όσο και οι υπόλοιποι ευρωπαίοι συνάδελφοί τους αλλά η μνημονιακή μέγγενη θα περιορίσει σε αφάνταστο βαθμό τα εργασιακά και οικονομικά δικαιώματά τους. Εξάλλου, η επί θύραις αξιολόγηση σε πλαίσιο δημοσιοϋπαλληλικής στεγανότητας και ανταγωνιστικότητας, θα οδηγήσει σε περαιτέρω επιβαρύνσεις κατά την άσκηση του εκπαιδευτικού λειτουργήματος.

Η κυβερνητική επιλογή της αξιολόγησης είναι άδικη, αντιεπιστημονική και τιμωρητική. Γιατί; Το κράτος έχει μέχρι τώρα διαχειριστεί μια αντικοινωνική εκπαιδευτική λειτουργία. Έχει ανεχθεί τη βαθμιαία ιδιωτικοποίηση της δημόσιας εκπαίδευσης, συγκροτώντας ένα τρύπιο εκπαιδευτικό-παιδαγωγικό σύστημα. Κάθε παιδί μετέχει, γενικά, σε δύο τουλάχιστον φορείς παροχής πολυετών εκπαιδευτικών υπηρεσιών. Το εκπαιδευτικό του προφίλ, συνεπώς, καθορίζεται από εμφανείς σχολικούς παράγοντες και άλλους που είναι αόρατοι, Πώς, συνεπώς, είναι δυνατόν να αξιολογηθεί ο δημόσιος εκπαιδευτικός φορέας; Που συνυπάρχει με το παραπλήρωμά του, που είναι η φροντιστηριακή εκπαίδευση και η οικοδιδασκαλία; Ένα τρύπιο εκπαιδευτικό-παιδαγωγικό σύστημα, σαν αυτό που έχει μέχρι τώρα στηθεί, δεν μπορεί να αξιολογηθεί.

Η βραδιά ήταν, οπωσδήποτε, ασφυκτικά επικεντρωμένη στα εργασιακά-μισθολογικά και τις αγωνίες των εκπαιδευτικών ως εργαζομένων, στο χώρο των οποίων, μάλιστα, αναδύεται τώρα το φάσμα της εργασιακής επισφάλειας. Είναι βέβαιο πως από τους ίδιους αναμένεται να δράσουν ώστε να αναβαθμιστεί η κοινωνική εικόνα τους, ως υπεύθυνη κεντρική φιγούρα του λαϊκού σχολείου, και να διεκδικήσουν, προς όλες τις κατευθύνσεις, ανωτέρους, συναδέλφους και συγκροτημένους φορείς, δικαιώματα μπροστάρικης (ηγεμονικής) κοινωνικής παρουσίας, που η μέχρι τώρα αγωνιστική πρακτική τα καθιστούσε κρυφά, ανέγγιχτα και περιθωριακά.

Ο γράφων είχε την ευκαιρία να τοποθετηθεί σε μερικά από τα ζητήματα που πρέπει να αναδείξουν οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί και μάλιστα εκείνοι που ενστερνίζονται  προοδευτική ιδεολογία στη ζωή τους και δείχνουν αντίστοιχη συμπεριφορά στις σχέσεις τους με την κοινωνία, την εργασιακή δομή και τους μαθητές τους. Αναφερθήκαμε λοιπόν χθες ακροθιγώς στην παράλειψη της διεκδίκησης σχολικού εστιατορίου από την αγωνιστική γκάμα. Επίσης υποστηρίξαμε πως η εισαγωγή της διαθεματικότητας είναι μοναδική ευκαιρία υιοθέτησης διαλεκτικής παιδαγωγικής. Και τέλος ζητήσαμε στους συναδέλφους να ξαναδούν το ζήτημα της αξιολόγησης π.χ. σε συνεδριακή βάση, στα διάφορα επίπεδα και προς όλες τις κατευθύνσεις. Είναι βέβαιο πως απέναντι στην καπιταλιστική μνημονιακή λαίλαπα απαιτείται αγωνιστική αναδίπλωση. Με ειλικρίνεια και ανοιχτότητα.
http://dimosioshoros.wordpress.com/