Είναι πραγματικά ζωτικό όργανo κάθε συμπαγές όργανο που «φιλοξενείται» στο ανθρώπινο σώμα.Δεν πρόκειται να κάνω ιστολογική ανάλυση εδώ. Ούτε ιατρικές επισημάνσεις δίνοντας οδηγίες πρός ναυτιλομένους μέλλοντες ή νυν νεφροπαθείς ή μεταμοσχευμένους.Απλά συναισθήματα και σκέψεις θα καταγράψω.
Του Σωτήρη Νούσια
Στην αίθουσα αναμονής της μονάδας μεταμόσχευσης του λαϊκού νοσοκομείου έγραφε ένα μήνυμα που δεν θα το ξεχάσω ποτέ.Don’t give your organs to heaven, we need them here.(Μην δίνετε τα όργανα σας στον παράδεισο,τα χρειαζόμαστε εδώ.)Λίγο πριν την κρίσιμη μέρα του χειρουργείου στις 13 Μαρτίου συνάντησα τον κύριο Ζαβό στον διάδρομο της μονάδας, του είπα πως ως τώρα μέχρι το στάδιο της νεφρικής ανεπάρκειας δεν αντιμετώπισα καμιά ουρολοίμωξη. Απάντησε πως είναι κάτι θετικό ενόψει της επέμβασης.
Φίλοι και συγγενείς έπιασαν στασίδι από νωρίς λες και το χειρουργείο ήταν η Αγία Τράπεζα και το ειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό είχε αίφνης μεταβληθεί στον σκοτεινό θάλαμο των νευρώνων του εγκεφάλου σε ιερατική σύνοδο. Λες και θα έπαιζε ρόλο αν άναβαν ένα κερί ή αν πραγματοποιούσαν λαμπαδηδρομία.
Για να κάνω μια σύνδεση και με τα αθλητικά εν ελλάδι δρώμενα ο μεγάλος προπονητής και πρώην ποδοσφαιριστής Γιάννης Κυράστας νοσηλεύόταν σε παρακείμενο νοσοκομείο. Είχε προσβληθεί από σηψαιμία και δεν πρόλαβε να δει τον αγαπημένο του Παναθηναϊκό με τα «υλικά» και την δομή που ο ίδιος δημιούργησε να κατακτά Πρωτάθλημα και Κύπελλο. Φυσικά ούτε Ολυμπιακούς Αγώνες(εργολάβων, Σημίτη και Γιάννας Αγγελοπούλου) και κατάκτηση Ευro είδε.Βέβαια και όσοι τα βιώσαμε δεν παρατηρήσαμε συν τω χρόνω κάποια αξιοσημείωτη εξέλιξη στον χώρο του ποδοσφαίρου, του αθλητισμού αλλά και στην εσωτερική πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα της χώρας. Τουναντίον όσα μας χαρακτήριζαν συνοψίζονταν σε μια ακατάσχετη ευφορία. Άνευ ουσιαστικού λόγου και αιτίας.
Επανέρχομαι στο θέμα του άρθρου. Νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω τον κύριο καθηγητή Αλκιβιάδη Κωστάκη και το εξαιρετικό τίμ του νοσοκομείου που φέρθηκαν και συνεχίζουν να το πράττουν με αυταπάρνηση και αυξημένη αίσθηση του καθήκοντος. Όπως υπαγορεύει το ιατρικό λειτούργημα.Πάνω απ΄όλα όμως αυτό που θα θυμάμαι είναι το αίσθημα ανθρωπιάς που απλωνόταν από τους τραυματιοφορείς ως την προϊσταμένη του ορόφου ώστε να κάνει πιο ήπια την αγωνία των συνοδών και την αδημονία των μεταμοσχευμένων για την μεγάλη έφοδο προς μια νέα ζωή. Αν δεν το ζήσει κάποιος δεν αντιλαμβάνεται το δώρο αλλά πολύ περισσότερο δεν αποκτά την πληρότητα που κατακλύζει όσους αναμένουν για χρόνια σε λίστες για την μοναδική είδηση που τους αφορά. Τόσο ελαφριά και τόσο βαρύνουσα όσο το βάρος και η σημασία ενός νεφρού, συκωτιού ή καρδιάς.
Μέλος με Α.Μ. 13363
