Nίκος και Θοδωρής Τόλης: Δυο πρεβεζάνοι «μαχητές» στην καρδιά της κρίσης

Τον Νίκο και τον Θοδωρή Τόλη δεν θα τους δείτε συχνά να απολαμβάνουν τον καφέ τους σε κάποιο παραλιακό καφέ της πόλης της Πρέβεζας. Γαλουχημένοι μέσα στην μουσική παράδοση της πόλης από παιδιά αποφάσισαν να «δράσουν» είτε παίζοντας μουσική(κυρίως ο Θοδωρής) είτε οργανώνοντας μουσικές εκδηλώσεις από τα φοιτητικά χρόνια έως σήμερα(ιθύνων νούς, ο Νίκος) με το pre-post που ομορφαίνει το κάστρο του Παντοκράτορα, φιλοξενώντας κάθε καλοκαίρι καλλιτέχνες για όλα τα γούστα και όλες τις ηλικίες. Τους συνάντησα ώστε να μου πουν πως αντιμετωπίζουν σήμερα εν μέσω κρίσης τα εγχειρήματα σε επαγγελματικό και πολιτιστικό επίπεδο. Δύσκολα τους πετυχαίνεις, αλλά όταν συμβαίνει δεν μασούν τα λόγια τους. Καλή ανάγνωση!

Του Σωτήρη Νούσια

-Είστε δύο άτομα με κάποια διαδρομή στα πολιτιστικά δρώμενα της Πρέβεζας, είτε αυτό αφορά τον βιοπορισμό είτε μια φιλοδοξία ώστε να συμβάλλετε στα πολιτιστικά δρώμενα της περιοχής, όπως άλλωστε περιγράφεται και στο σκοπό λειτουργίας του «Κήπου των Τεχνών». Τι σας κινητοποίησε να ασχοληθείτε με αυτές τις δραστηριότητες;

Nίκος: «Καλύτερα να ξεκινήσει ο Θοδωρής μιας και προηγείται η μουσική και ο ήχος των πολιτιστικών δραστηριοτήτων…»

Θοδωρής: «Στον χώρο της μουσικής βρίσκομαι από πολύ μικρή ηλικία, με αφορμή το ωδείο ή την φιλαρμονική. Μια γνωριμία στον χώρο της μουσικής όπου εργαζόμουν με ώθησε να δω πιο επαγγελματικά το θέμα με τις ηχητικές εγκαταστάσεις. Σκέφτηκα πως πέρα από τον χαβαλέ με τις μπάντες ίσως θα μπορούσα να βιοποριστώ. Το κομμάτι του πολιτισμού ως συνεισφορά δεν χάθηκε βέβαια, διότι η μουσική από τον πολιτισμό ξεκινά, αλλά κάποιος που παίζει μουσική δεν το σκέφτεται. Θα έλεγα εν τέλει πως ξεκίνησε τυχαία, πειραματικά. Στην συνέχεια μπήκε το μικρόβιο. Δεν ξέρουμε ακόμη και τώρα πως θα εξελιχθεί.»

-Ποιο είναι το αντικείμενο αυτής της ενασχόλησης;

Θοδωρής: «Το αντικείμενο αφορά το ηχητικό κομμάτι καθαρά. Μετά έρχεται η οργάνωση εκδηλώσεων. Εγώ πλέον ασχολούμαι με το τεχνικό κομμάτι. Αρμόδιος για τα πολιτιστικά είναι ο Νίκος…»

Νίκος: «Αρχικά να σημειώσω πως σε επίπεδο διοργάνωσης πολιτιστικών εκδηλώσεων ασχολούμαι από το 2001.Στην Πρέβεζα βρίσκομαι από το 2011. Δεν κουβαλάω βέβαια 10 χρόνια εμπειρίας, ανέκαθεν το πάθος μου ήταν η μουσική. Από το λύκειο σε punk μπάντες, εντελώς ερασιτεχνικά, ενώ στην συνέχεια σπούδασα στο Αγρίνιο,, όπου μαζευτήκαμε μια παρέα που είχαμε τα ίδια ακούσματα(metal, hard core, punk κλπ), με σκοπό να διοργανώσουμε συναυλίες σε μια επαρχιακή πόλη, φέρνοντας ονόματα από αυτές της μουσικές σκηνές που μόνο στην Αθήνα μπορούσες να συναντήσεις. Όπως Rotting Christ, Septing Flesh, σε ερασιτεχνικό πλαίσιο, όπως και στον τρόπο οργάνωσης των εκδηλώσεων. Η μόνη μας μέριμνα επαγγελματικά, ήταν να είμαστε συνεπείς απέναντι στα συγκροτήματα. Εν συνεχεία έκανα μεταπτυχιακό στο εξωτερικό(διοίκηση επιχειρήσεων) η διπλωματική του οποίου αφορούσε ταevents.Συγκεκριμένα δούλεψα για την Didi–Music.Μετέπειτα ασχολήθηκα στο εξωτερικό με τον τομέα του περιοδικού τύπου, επέστρεψα κι ο Θοδωρής είχε ξεκινήσει όλη την ιστορία με την εταιρία(ήχος, διοργάνωση συναυλιών) κι εγώ ήμουν μέσα φυσικά! Όταν μιλάμε βέβαια για ήχο και διοργάνωση συναυλιών, δεν είναι ότι κάνει ο καθένας ότι γουστάρει, και συνάντησα συμπεριφορές που δεν μου άρεσαν. Παρ’όλα αυτά στηρίζω την εταιρία όσο μπορώ και παράλληλα σκέφτηκα να κάνω κι ένα φεστιβάλ,(σ.σ Pre Post) που μου φαινόταν εύκολο στην Πρέβεζα. Αποδείχθηκε πως όντως ήταν αν και το ύφος για την πόλη θεωρήθηκε ακραίο. Λόγω του ότι είμαστε συνηθισμένοι να ακούμε ότι παίζει το ραδιόφωνο. Όταν ακούει κάποιος ραδιόφωνο δεν σημαίνει oτι ακούει μουσική. Εξαρτάται πόσο το ψάχνεις κιόλας.»

-Αναφορικά με τον «Κήπο των τεχνών»…

Νίκος: «Ο Κήπος των τεχνών ξεκίνησε ως μια συλλογική ιδέα για να κάνουμε εκδηλώσεις μεγαλύτερης εμβέλειας, για την οποία βοήθησαν και προσπάθησαν κι αυτοί που εμπνεύστηκαν την ιδέα και πολλοί άλλοι. Συστάθηκε από τους Γιώργο Ρούγκα, Αγλαϊα Τρίβα, Θοδωρή Τόλη, εμένα και τον Δημήτρη Κοντοδήμα, το 2014.Κορυφώθηκε με την συναυλία των Χαϊνηδων που είχε τεράστια επιτυχία, και αναγκαστήκαμε να διώξουμε κόσμο λόγω έλλειψης χώρου. Αρχικά είχαμε υπολογίσει 800 άτομα, μας έδωσε μεγάλη ώθηση και δεν ήταν τόσο εμπορικό το όνομα. Πριν από το «Κήπο των τεχνών» ξεκινήσαμε με το pre–post και συνεχίσαμε με το pre–post ως κάτι εναλλακτικό για την πόλη, ώστε να φέρουμε κάποια συγκροτήματα που κάποιος θα έβλεπε στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη. Επιπλέον ποντάραμε και στην προσέλευση ανθρώπων από άλλες περιοχές, κάτι που συνέβη. Την δεύτερη χρονιά οι περισσότεροι ήταν από Γιάννενα και Άρτα κι όχι από την Πρέβεζα. Αποδεδειγμένα από τα εισιτήρια(400 ατόμων) οι ντόπιοι ήταν ογδόντα, από Γιάννενα, Άρτα, Λευκάδα διακόσιοι, κι οι υπόλοιποι τουρίστες. Ουσιαστικά ένας πυρήνας έχει δημιουργηθεί, ενώ η πόλη μάλλον απαξιώνει το φεστιβάλ.»

Νίκος: «Ξεκινήσαμε με τον Θοδωρή να ασχολούμαστε με τον ήχο, την στιγμή που υπήρχαν στην πόλη τρείς εταιρίες, χωρίς όμως καμία να ασχολείται με τον τομέα της παραγωγής εκδηλώσεων. Κάπως έτσι ξεκινήσαμε δειλά, δειλά στον τομέα της παραγωγής, με αρκετό χαβαλέ κι όσο πιο επαγγελματικά γινόταν, προσπαθώντας να ολοκληρώσουμε κάθε χρονιά. Με τον Κήπο να προκύπτει επειδή βρέθηκαν κι άλλοι με την ίδια όρεξη, οπότε διευρύνθηκε η ομάδα. Μετά την συναυλία των Χαϊνηδων έπεσε η ιδέα για την δημιουργία ενός εντύπου. Όμως η θεωρία από την πράξη διαφέρει πολύ. Χρειάζεται γραφίστας και πολλά άλλα πράγματα για τα οποία δεν υπήρχε τεχνογνωσία. Ο αδερφικός μου φίλος και συνεργάτης Γιώργος Χαλκίδης επιμελείται την εκτύπωση και σχεδίαση του περιοδικού και κάπως έτσι είναι τα πράγματα.

-Εκτός από το έντυπο υπάρχει όμως κι ένα blog…;

Νίκος: «Ναι ουσιαστικά το φτιάξαμε για τα social media, από την στιγμή που έγινε το έντυπο δεν υπήρχε λόγος να ανεβάζουμε τα κείμενα του περιοδικού.Η φετινή χρονιά υπήρξε η πιο δραστήρια μακράν, ξεκινώντας από την γιορτή της μουσικής τον Ιούνιο, μια νεκρή περίοδο για την πόλη και παρότι το φοβηθήκαμε πολύ είχε πολύ κόσμο, όπως και πολλά προβλήματα, αφού δεχθήκαμε κλήσεις για παράνομο παρκάρισμα, για μουσική η οποία τελείωνε στην μια, αλλά κατά τις έντεκα άρχιζαν τα τηλέφωνα, αφού για τις τοπικές αρχές δεν έχει αρχίσει η θερινή περίοδος.

-Ως εκ τούτου και με βάση το ότι ο Κήπος υπήρξε ένα συλλογικό εγχείρημα ως προς την σύσταση του, πιστεύετε ότι τα συλλογικά εγχειρήματα αποτελούν την λύση ως προς την δημιουργία πολιτιστικών φορέων, οι οποίοι εκτός από την προώθηση και προβολή της περιοχής θα καθίστανται ικανές να συμβάλλουν στην διαμόρφωση πολιτιστικής ταυτότητας στα άτομα που συμμετέχουν;

Νίκος: «Όσον αφορά την συλλογικότητα αποδεδειγμένα έχει αποτύχει,κι όχι μόνο σε ότι αφορά τον Κήπο των Τεχνών αλλά και σε άλλες μορφές συλλογικότητας παγκόσμια πιστεύω. Καμία δεν συνεχίστηκε όπως ξεκίνησε. Εμπλέκονται άτομα τα οποία δεν σκέφτονται το εγχείρημα που ξεκινούν. Δεν μπαίνουν τα όρια που πρέπει για να επιτευχθεί ο σκοπός μιας πολιτιστικής δράσης»

-Υπάρχει περίπτωση Θοδωρή τα όρια να μπαίνουν αλλά να μην τηρούνται…;

Θοδωρής: «Μπορεί να οριοθετούνται οι κόκκινες γραμμές, αλλά ναι, δεν τηρούνται, και σε αυτό είμαι κάθετος. Επίσης κατά την γνώμη μου μια συλλογικότητα δεν μπορεί να είναι μεγάλη.»

Νίκος: «Πιστεύω ότι είναι θέμα αντίληψης ανάμεσα στα άτομα. Δεν σημαίνει ότι κάποιος έχει δίκιο και κάποιος άδικο. Αν θέταμε τώρα τρείς όρους και οι τρείς μπορεί να τους αντιλαμβανόμασταν αλλιώς. Εκεί είναι το πρόβλημα»

Θοδωρής: «Εγω νομίζω πως όσο εξελίσσεται η κοινωνία ο άνθρωπος γίνεται πιο εγωκεντρικός…»

-Όταν δημιουργείται μια συλλογικότητα υπάρχουν αρχές, κανόνες λειτουργίας, καταστατικό. Τα άτομα προσέρχονται εθελοντικά δεν πιέζονται ώστε να συμμετάσχουν. Τι αλλάζει σε μια τέτοια διαδικασία;

Νίκος: «Πρώτα απ’όλα αλλάζουν τα ερεθίσματα που δέχεται ο καθένας καθημερινά. Την στιγμή που μια δεδομένη δυσκολία εμένα μου καταστρέφει ένα ολόκληρο project ενώ για κάποιον άλλο δεν τρέχει τίποτα. Έχει να κάνει απλά με την αντιληπτική ικανότητα των πραγμάτων από όσους συμμετέχουν σε μια συλλογικότητα. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος, δίκαιο ή άδικό, απλώς σε κάποια ζητήματα υπάρχει ένας κανόνας ως προς τι θα ακολουθηθεί. Δεν τηρούνται από όλους οι κανόνες. Η αλήθεια είναι βέβαια πως δεν θεσπίζονται κανόνες, ώστε να μπορούν να «ικανοποιούνται» όλες οι απόψεις. Από οικονομικής άποψης δεν υπάρχει το κίνητρο της «κερδοσκοπίας» οπότε κάποια πράγματα δεν αντιμετωπίζονται όσο σοβαρά πρέπει. Στο τέλος απλά φθάνεις να μπαλώνεις τρύπες που άνοιξαν.»

-Οπότε στην ουσία απαντάτε και στο ερώτημα τι απωθεί και τι προσελκύει τα άτομα να συμμετάσχουν σε κάποια πολιτιστικά εγχειρήματα;

Νίκος: «Είναι πολύ γενική η έννοια πολιτιστικό εγχείρημα. Για κάποιους αυτό που κάνω εγώ δεν είναι πολιτιστικό εγχείρημα, όπως αυτό που έγινε το καλοκαίρι για παράδειγμα…»

-Πολιτιστικό εγχείρημα μ’ένα γενικό τρόπο, είναι αυτό που γίνεται στο θεατρικό εργαστήρι, την κινηματογραφική λέσχη, κλπ…

Νίκος: «Μ’ ένα γενικό τρόπο ναι, μπορεί να πει κανείς ότι είναι πολιτιστικά δρώμενα, όπως θεωρώ ότι είναι. Οτιδήποτε γίνεται είτε έχει είτε όχι κερδοσκοπικό χαρακτήρα, είναι πολιτιστικό δρώμενο αρκεί να μην εκφυλίζεται μετατρεπόμενο σε μαζικό προϊόν.

-Γιατί μπορεί κατά την γνώμη σας να αποχωρήσει κάποιος από ένα πολιτιστικό εγχείρημα;

Θοδωρής: «Πέρα από το οικονομικό κόστος που παίζει ρόλο, υπάρχει το κόστος των ωρών που δουλεύει κάποιος σε ένα εγχείρημα, το οποίο μπορεί να μην φαίνεται μέσα σε μια βδομάδα, να φαίνεται λίγο. Δεν μπορεί κάποιος να αξιολογήσει το μέγεθος.»

Νίκος: «Όταν για παράδειγμα προτείνεται η διοργάνωση της γιορτή της μουσικής, αυτό προϋποθέτει είκοσι εργατοώρες από τον καθένα. Αλλιώς αυτό δεν θα γίνει σωστά. Είναι διαφορετικό όταν δέχεται κάποιος να συμμετάσχει και διαφορετικό να πρέπει να το υλοποιήσει, ειδικά όταν δεν θα βγάλει χρήματα. Τότε δυσχεραίνουν τα πράγματα. Είτε λοιπόν δεν θα γίνει καθόλου είτε θα γίνει και θα απογοητεύσει τον κόσμο. Δεν υπάρχουν υψηλά στάνταρ στις εκδηλώσεις που γίνονται στην Πρέβεζα, και το μέτριο φαίνεται πολύ καλό. Δεν ασχολείται κανείς επαγγελματικά ώστε να κάνει άρτια δομημένες παραγωγές. Ούτε εμείς έτσι(γέλια).Αξιόλογες προσπάθειες γίνονται .Ότι γίνεται σήμερα έχει κόστος, το να κάνει κάποιος κάτι έχει κόστος που δεν εκτιμάται και δεν κατανοείται απ’ όλους. Απο’κει απορρέουν αλλαγές στην φιλοσοφία και τον τρόπο σκέψης των συμμετεχόντων.»

–Να μιλήσουμε λίγο για τους ελεύθερους χώρους όπως είναι το στρατόπεδο του Αγίου Ανδρέα, μια εγκατάσταση αρκετά δαπανηρή για να συντηρηθεί από την Περιφέρεια, η οποία φέρεται να είναι έτοιμη να στεγάσει εκεί δημόσιες υπηρεσίες. Πιστεύετε ότι λύνεται το ζήτημα των ελεύθερων χώρων αν η Περιφέρεια πάρει τον χώρο, και διώξει άτομα και ομάδες που συντηρούν και χρησιμοποιούν αυτούς τους χώρους;

Νίκος: «Την αντιμετώπιση του κράτους στο ζήτημα της κατάληψης των ελεύθερων χώρων την έχουμε δει, κι εγώ προσωπικά διαφωνώ κάθετα. Θεωρώ ότι είναι μια αστεία αντίδραση. Ο πολιτισμός που «προσφέρει» κάποιες καταλήψεις ανά την Ελλάδα δεν μπορεί να συγκριθεί με μια πόπ συναυλία στο Σύνταγμα.»

-Όταν κάποιος χρησιμοποιεί έναν χώρο για πολύ καιρό, δικαιούται το κράτος να του τον πάρει πίσω;

Νίκος: «Λοιπόν, αν είναι να αξιοποιήσει η Περιφέρεια αυτούς τους χώρους, δεκτό. Επειδή όμως αυτοί οι χώροι αξιοποιούνται ήδη, με τις ομάδες να διεξάγουν εκδηλώσεις που κόβονται εισιτήρια για τα απαραίτητα έξοδα συντήρησης και συμφωνώ, μπορούν οι χώροι να παραχωρηθούν στις ομάδες αυτές με ένα πολύ χαμηλό αντίτιμο από την Περιφέρεια. Ακόμη και να νοικιαστούν, εξαρτάται.

Θοδωρής: «Συνήθως πωλούνται…»

Νίκος: «Στο εξωτερικό(Ολλανδία) έμενα σ’ένα τέτοιο χώρο και πλήρωνα ένα πολύ χαμηλό ενοίκιο ,έτσι λειτουργούσε το κράτος εκεί. Από την στιγμή που οι χώροι αυτοί είναι αναξιοποίητοι είμαι υπέρ να τους πάρει οποιοσδήποτε έχει να κάνει με τον πολιτισμό. Υπάρχουν κατηγορίες σε άτομα που λειτουργούν αυτούς τους χώρους σε επαγγελματικά πρότυπα, βγάζοντας χρήματα. Οι χώροι αυτοί θα πρέπει να είναι ελεύθεροι, χωρίς κανένα αντίτιμο. Διαχωρίζοντας όσους κάνουν εκδηλώσεις, όπου είναι λογικό να μπαίνει εισιτήριο. Εν τέλει πιστεύω πως το κράτος αν πάρει αυτούς τους χώρους θα τους αφήσει να σαπίσουν. Όσοι τους χρησιμοποιούν καλά κάνουν και είναι εκεί. Όσοι έχουν την δυνατότητα να εκμεταλλευτούν αυτούς τους χώρους ας το κάνουν για μένα»

-Κατά την γνώμη σου Θοδωρή;

Θοδωρής: «Έχω και εγώ την ίδια άποψη, το κράτος είναι παλαβό, δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει.»

Νίκος: «Να μην μείνει η εντύπωση στον κόσμο ότι αυτοί οι χώροι λειτουργούν εις βάρος των επαγγελματιών .Ο χώρος που λειτουργεί η ομάδα «Σπείρα» έχει κάνει εκδηλώσεις εκεί και δεν έχουν βγεί χρήματα. Δεν λειτουργούν αυτοί οι χώροι εις βάρος κανενός επαγγελματία»

-Σε μια εποχή που τα εμπορικά και επιχειρηματικά εγχειρήματα αρχίζουν να φθίνουν, και μάλιστα σε μια περιοχή που θεωρείται από τις πιο φτωχές της Ευρώπης ,παίρνετε ένα ρίσκο, ανοίγοντας έναν νέο χώρο. Σας χαρακτηρίζει κάποια άγνοια κινδύνου;

Θοδωρής:(Γελάει) «Όχι δεν θα το έλεγα απλά παίρνουμε το ρίσκο, με την απόφαση μας αρχικά να είναι στο πενήντα-πενήντα, και το σκεφτόμαστε δύο χρόνια τώρα. Όπως είπα και πρίν παίρνουμε το ρίσκο, έτσι κι αλλιώς σταθερότητα στην χώρα δεν υπάρχει. Όπως σε κάθε τομέα δεν ξέρεις τι θα γίνει αύριο, ούτε δίνεται κάποια προοπτική ανάπτυξης για επιχειρηματικότητα. Ο καθένας ότι κάνει το κάνει μόνος του.»

-Παρόλα αυτά η απήχηση ενός καταστήματος μουσικών ειδών δεν έχει δοκιμαστεί στο παρελθόν στην πόλη, δεν θεωρείτε κορεσμένη αυτή την επιλογή;

Θοδωρής: «Όχι δεν είναι τόσο κορεσμένο, και δεν νομίζω ο λόγος που κλείνει ένα κατάστημα να είναι αυτός. Ίσως δεν απέδωσε αυτό που ήθελε ο ιδιοκτήτης. Προσωπικά δεν έχω μεγάλες βλέψεις οικονομικά αυτή την εποχή. Ούτε επιδιώκω να γίνω μεγαλοεπιχειρηματίας. Ένα επίπεδο παραπάνω απ’αυτό που είμαι θέλω να πάω όχι δέκα!»

-Με την λιτότητα να χαρακτηρίζει την εποχή μας και την αγοραστική δυνατότητα του κόσμου να έχει μειωθεί, μένει αρκετός κόσμος εκτός πολιτιστικών δραστηριοτήτων. Εκτός από την κρίση μήπως υπάρχει έλλειμμα παιδείας;

Θοδωρής: « Η νοοτροπία αν μπορεί να το πεί κανείς έτσι, ναι εννοείται πως υπάρχει. Η γενικότερη παιδεία όχι μόνο ως μόρφωση.»

–Νίκο τι λές πάνω σ’αυτό;

Νίκος: « Εγω πιστεύω οτι είναι καθαρά θέμα παιδείας, ερεθισμάτων, τόπου διαμονής. Δεν έχω ίδια ερεθίσματα συγκριτικά με κάποιον που ζεί σε μια μεγαλούπολη, ούτε κάποιος που ζει σε μια μεγαλούπολη συγκριτικά μ’αυτόν που ζει στο Λονδίνο. Διαμορφώνεται αλλιώς η ταυτότητα του καθενός. Περίοδο λιτότητας αποδεδειγμένα από το 2010 αργήσαμε να καταλάβουμε λόγω και της φύσης του ελληνικού λαού. Με τον χαβαλέ την μπυρίτσα μας το καλοκαίρι, τους νόμους που ψηφίζονται το καλοκαίρι και δεν καταλαβαίνουμε, δεν νοιάζεται κανείς. Οι πολιτικοί έχουν περάσει την αντίληψη της μαζοποίησης που καταγράφηκε για πρώτη φορά το 1915. Όπως ακριβώς λειτουργούσαν στην Αμερική οι διαφημιστικές εταιρίες. Οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται ως πρόβατα και δυστυχώς επιβεβαιώνουν τον χαρακτηρισμό.»

Θοδωρής: « Πέρα από την παιδεία δεν υπάρχουν καινοτόμες ιδέες. Ανοίγουν συνέχεια τα ίδια μαγαζιά. Φαστφουντάδικα, ασφάλειες, καταστήματα υποδημάτων. Ενώ ζείς σε μια αγροτική και κτηνοτροφική περιοχή δεν υπάρχει τρόπος να αναπτύξεις αυτούς τους τομείς. Εγώ μεγάλωσα αλλιώς, μέσα στην μουσική. Υπάρχει κόσμος που δεν έκανε ποτέ κάτι στον αγροτικό ή κτηνοτροφικό τομέα και ανοίγει παρόμοια καταστήματα με την αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή του τόπου να πετιέται.»

«Τα πολιτιστικά δρώμενα είναι η τελευταία επιλογή για την πόλη. Αν κάτι δεν είναι viral ήtrendy δεν στηρίζεται από τον κόσμο.»

Νίκος: «Πιστεύω ότι οι επιλογές είναι θέμα προτεραιοτήτων, υπάρχει το κομμάτι του πολιτισμού που ο κόσμος δεν δέχεται και σνομπάρει, υπάρχει το φαγητό ως επιλογή, κι από’κει και πέρα στο κομμάτι της διασκέδασης και της ψυχαγωγίας θα διαλέξει να πιεί ένα καφέ για να «φανεί» απ’το να πάει σε μια θεατρική παράσταση ή στον κινηματογράφο.. Στην Ελλάδα ο πολιτισμός είναι είδος πολυτελείας. Πολιτισμός είναι και πως θα περάσεις το μεσημέρι από την Λεωφόρο Ειρήνης.Εκεί φαίνεται ο πολιτισμός μας. Ο πολιτισμός είναι η τελευταία μας επιλογή»

-Θα έπρεπε να είναι τελευταία επιλογή;

Νίκος: « Όπως είπε κι ο Θοδωρής είμαστε μια αγροτική περιοχή, ιχθυοκομική, και τουριστική. Αυτά τα τρία αξιοποιούνται λιγότερο από οτιδήποτε άλλο. Δεν αξιοποιείται τουριστικά η πόλη αν ανοίξουν 10 καφετέριες ή 50 εστιατόρια. Απλά επιλέγονται ως επιχειρήσεις γιατί δεν έχουν κορεστεί ακόμη… Αν κάτι δεν γίνει σήμερα trendy και viral δεν υποστηρίζεται από κανέναν. Αν κινηθεί μια εκδήλωση «underground» θα κινηθεί από τον βασικό πυρήνα ατόμων που λέγαμε. Δεν θα’πρεπε να είναι η τελευταία επιλογή»

«Μπορούν να απελευθερωθούν δυνάμεις μέσω του πολιτισμού. Να ευαισθητοποιήσουμε μια γενιά ώστε να δει πως υπάρχει και κάτι άλλο στην πόλη»

-Μπορεί ο πολιτισμός ως ένα καταφύγιο έκφρασης και δημιουργίας να παίξει έναν ρόλο αναχώματος απέναντι στην πολιτική και κοινωνική κατάσταση που ζούμε τα τελευταία 6 χρόνια κι αν ναι πώς επιτυγχάνεται αυτό;

Θοδωρής: «Πλέον όχι δεν το νομίζω, είναι τόσο μεγάλη η ζημιά που έχει γίνει, που αν συνέβαινε θα έπαιρνε χρόνια, και θα γυρίσουμε πάλι στο θέμα της παιδείας. Δεν υπάρχει πολιτισμός αυτή την στιγμή, κινείται πολύ χαμηλά, ειδικά στην περιοχή»

Νίκος: «Ήδη βλέπουμε πως συγκριτικά με είκοσι χρόνια πριν δραστηριοποιούνται πολύ περισσότερα άτομα στον τομέα αυτό με διάφορες δράσεις ο καθένας. Ήδη πιστεύω πως αρκετός κόσμος καταφεύγει στον πολιτισμό και τις τέχνες. Έχει πάψει πια ο κόσμος να το αντιμετωπίζει απλά ως μια έξοδο το Σάββατο. Γίνονται προσπάθειες για συμμετοχή του κόσμου ολοένα και περισσότερο. Αυτό βλέπω. Συγκριτικά με άλλες πόλεις η στήριξη των ατόμων που παράγουν πολιτισμό στην Πρέβεζα σε επίπεδο τοπικών φορέων και κόσμου είναι ανεπαρκής. Εξαντλείται στα προσωπικά όρια του καθενός .Πιστεύω ότι μπορούν να απελευθερωθούν δυνάμεις, να ευαισθητοποιήσουμε μια γενιά ώστε να δεί πως υπάρχει και κάτι άλλο στην πόλη.»

Θοδωρής: «Εγώ δεν το βλέπω αυτό…»

-Στην ερώτηση δηλαδή τι λείπει από την πόλη πολιτιστικά έχετε να πείτε πολλά, φαντάζομαι…;

Νίκος: « Αρχικά λείπουν χώροι, απ’το να έχεις μια μπάντα και να θές να ασχοληθείς μέχρι να κάνεις ζωντανές εμφανίσεις. Εμείς ουσιαστικά εδώ έχουμε έναν χώρο, ένα στούντιο στο οποίο μπορεί να παίζει κάποιος. Δεν μπορεί να το κάνει κάποιος που δεν έχει χώρο. Λείπει η στήριξη από τους τοπικούς φορείς επειδή δεν μπορούν κι όχι επειδή δεν θέλουν …»

Θοδωρής: «Η στήριξη από τον κόσμο λείπει πιστεύω»

Ευχαριστώ παιδιά, να’ στε καλά, καλή συνέχεια σε ότι κι αν κάνετε

Θοδωρής- Νίκος: «Εμείς ευχαριστούμε πολύ»