Πέθανε ο Δημήτρης Ποταμιάνος

Πέθανε σήμερα σε ηλικία 72 ετών ο ομότιμος καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου Δημήτρης Ποταμιάνος. Ήταν γνωστός για την αρθρογραφία του σε ποικίλα έντυπα, κυρίως για θέματα γαστρονομίας, αλλά και αγαπητός στο πλήθος των μαθητών του, τους οποίους δίδασκε και νοιαζόταν με ένα ενδιαφέρον αληθινό, έξω από τις ακαδημαϊκές συμβάσεις.    Ο Δημήτρης Ποταμιάνος είχε γεννηθεί στις 13 Σεπτεμβρίου του 1943. Φοίτησε στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού σπουδάζοντας Κοινωνικές επιστήμες και ανθρωπολογία. Ανακηρύχθηκε μάλιστα διδάκτωρ Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο το 1972.   Στα media μπήκε μετά από παρακίνηση της Μαλβίνας Κάραλη, η οποία, στις δόξες της το 1992, θέλησε να τον έχει συμπαρουσιαστή στην πρώτη γαστρονομική τηλεοπτική της εκπομπή.   Για ένα διάστημα εργάστηκε ως εξωτερικός συνεργάτης του ΕΟΤ στην Ιαπωνία, και εξέδωσε αρκετά βιβλία που τέμνονται μεταξύ υλικού πολιτισμού και λογοτεχνίας -τα περισσότρα στις εκδόσεις Καστανιώτη και Ποταμός.   Στα έντυπα, έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο περιοδικό 01, με άρθρα κοινωνικοπολιτικά, αλλά η επιτυχία ήρθε με την εβδομαδιαία στήλη του στο περιοδικό (symbol)  για την ιστορία, τη χρήση και τη σημασία των τροφών. Συνεργάστηκε επίσης με τα περιοδικά ELLE και Playboy.   Το γράψιμό του είχε τρομακτική οικονομία και χωνεμένη γνώση. Αν και έκανε πλήθος αναφορές σε σοβαρές πηγές, είχε πάντα  απλότητα και γάργαρη ροή, ευγένεια και κύρος -ήταν πραγματικά απόλαυση να τον διαβάζεις.   Τα τελευταία 15 χρόνια ζούσε στην Αίγινα, μια ήσυχη μοναχική ζωή, σε ένα σπίτι με κήπο, κοντά στη φύση.    Στην τελευταία του συνέντευξη, η οποία δόθηκε στην Κατερίνα Καρυδάκη  για το diavasinet.gr, συνόψισε τη ζωή του ως εξής:   —Από όλα όσα κάνατε, τι σας άρεσε πιο πολύ; Να ταξιδεύετε, να μαγειρεύετε ή να γράφετε; Το μεράκι μου ήταν η γραφή. Το να γράψω για το φαγητό με έναν τρόπο πρωτότυπο ήταν μια μεγάλη δοκιμασία. Είχα εμπνευστεί από έναν Γάλλο δημοσιογράφο της Le Monde. Ήταν για μένα ένα must να διαβάσω τη στήλη του. Διότι μιλούσε για το φαγητό και ταυτοχρόνως κατάφερνε να σου δώσει την ατμόσφαιρα της κοινωνίας, το πολιτιστικό ή ιστορικό background κοκ. Αυτή η στήλη ήταν το έναυσμα και η αφορμή για μένα ν” ασχοληθώ με τη μαγειρική.   —Δημιουργήσατε πάντως μια σχολή, γιατί την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν, σε αντίθεση με το σήμερα που η ελληνική τηλεόραση βρίθει, τέτοιες εκπομπές. Δεν ξέρω αν κατάφερα να κάνω σχολή, γιατί παρόλο που δε θέλω να πω κακά σχόλια για τους επιγόνους, νομίζω ότι πήγε στράφι εκείνη η προσπάθεια. Η δουλειά που κάναμε τότε με τη Μαρία τη Χαραμή, η οποία επίσης έγραφε πολύ ωραία, δε νομίζω ότι έπιασε τελικά τόπο. Βλέπω κάτι εκφράσεις στα σημερινά γραπτά όπως «πεντανόστιμο» ή «πειραγμένο φαγητό». Αυτές είναι λέξεις τις οποίες έχω ξορκίσει. Δε σου αρκεί να πεις νόστιμο; Τι θα πει πεντανόστιμο; Είναι πεντανόστιμο γιατί δεν μπορείς να περιγράψεις τη νοστιμιά που αισθάνεσαι. Ένα από τα πράγματα που είχα χαρεί πάρα πολύ όταν κάναμε την εκπομπή στην τηλεόραση με τη Μαλβίνα Κάραλη, ήταν ότι είχαμε αλληλογραφία με τον κόσμο και μια κυρία που νομίζω πως ήταν από τη Λάρισα, μας ευχαριστούσε γιατί κατά κάποιο τρόπο εξευγενίζαμε μια καθημερινή αγγαρεία και μια καθημερινή συνθήκη.   —Προέκυψε και ένα βιβλίο. Αργότερα, ναι. Οι «Νόστιμες Μέρες». Από μια συνεργασία που είχα τότε με το περιοδικό Symbol του Τσαγκαρουσιάνου, o οποίος μου είχε ζητήσει να κάνουμε μια στήλη για φαγητό. Η ιδέα ήταν να κάνουμε ένα σημείωμα κάθε φορά για ένα τρόφιμο. Την ιστορία του, τις κοινωνικές συνθήκες, τα εθνογραφικά στοιχεία, και να υπάρχουν ενδεχομένως και 1-2 συνταγές.     Σε ένα αφιέρωμα της LIFO το 2010, με τίτλο “Ποιό θα θέλατε να είναι το τελευταίο γεύμα της ζωής σας”, είχε απαντήσει:   “Δεν νομίζω πως θα ήμουν ιδιαίτερα απαιτητικός. Μια ευγενική Βουργουνδία, ένα Clos des Lambrays ας πούμε, θα αρκούσε. Στο τσακίρ κέφι, λίγο ψωμοτύρι μαζί, που θα έσπαγε τις τανίνες του κρασιού. Επίσης, ας σημειωθεί η ιδανική θέση: ξαπλωμένος στην μπανιέρα -σύμφωνα με το γνωστό, ωραίο παράδειγμα- και κοντά μου αγαπημένα πρόσωπα…”    Η κηδεία του συγγραφέα και ακαδημαϊκού θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή, 3 Ιανουαριου, στις 12 το μεσημερι στην Αγία Αικατερίνη στην Πλάκα, στην οδό Λυσικράτους. Πηγή: www.lifo.gr