ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΠΡΕΒΕΖΑΣ:Για την εκλογή των Διευθυντών Σχολικών Μονάδων

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΠΡΕΒΕΖΑΣ
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ Δ.Ε.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΤΩΝ ΔΙΕΥΘΥΝΤΩΝ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ
ΙΟΥΝΙΟΣ 2015
Ο διευθυντής του σχολείου, με βάση το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο, ήταν και συνεχίζει να είναι υποχρεωμένος να λειτουργεί ως ιμάντας μεταβίβασης-υλοποίησης της κυβερνητικής πολιτικής στη βάση του εκπαιδευτικού συστήματος, τη σχολική μονάδα. Δεν αποτελεί εντολοδόχο του Συλλόγου Διδασκόντων προς την κεντρική εξουσία, αλλά το αντίστροφο.
Ιδιαίτερα στην πραγματικότητα του σχολείου της αγοράς, του σχολείου στα χρόνια της κρίσης, ο ρόλος αυτός έχει αναβαθμιστεί, ανεξάρτητα από τις προθέσεις ή τις επιθυμίες κάποιου διευθυντή. Ο ρόλος αυτός οριοθετείται από ένα αυταρχικό, αντιδημοκρατικό και στην ουσία αντιεκπαιδευτικό θεσμικό πλαίσιο: καθηκοντολόγιο, δημοσιοϋπαλληλικός κώδικας και πειθαρχικό δίκαιο, και κυρίως στο νομοθετικό πλαίσιο του «νέου σχολείου» που διαμορφώνει ασφυκτικά πλαίσια για το ρόλο και την αποστολή τόσο του σχολείου όσο και του διευθυντή. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει κανένα σαφές πλαίσιο, διαφορετικό του υπάρχοντος, στο οποίο να εντάσσεται η συγκεκριμένη διοικητική αλλαγή.

Επιπλέον, ο διευθυντής, ακόμη κι αν διαφωνεί με την κυβερνητική πολιτική, δεν μπορεί να την αλλάξει. Καλείται να διαχειριστεί-προωθήσει:
– Τη διάλυση της δημόσιας-δωρεάν εκπαίδευσης, την υποχρηματοδότηση και ιδιωτικοποίηση της εκπαιδευτικής διαδικασίας (αριθμός μαθητών ανά τάξη, υπερωρίες, επιχορηγήσεις κ.λπ.).
– Την «επιχειρηματικοποίηση» της σχολικής μονάδας.
– Την ανάπτυξη αξιών όπως η χορηγία, η ανταγωνιστικότητα, οι υπέρ των επιχειρήσεων «καινοτομίες», οι δεξιότητες με βάση την «αγορά εργασίας» – και όλα αυτά κόντρα και ενάντια στην απελευθερωτική αξία της γνώσης, στην κριτική σκέψη, στην ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας των μαθητών.
– Την ταξική πολιτική της εξόδου των μαθητών από τη γενική ενιαία μόρφωση (έστω και λειψή, που παρέχεται σήμερα), την ανάπτυξη της «μαθητείας» -της τζάμπα εργασίας, της λογικής του εργαζόμενου «μιας χρήσης» ή «βίδας» του απασχολήσιμου, του βαουτσερά ή «ωφελούμενου» εργαζόμενου χωρίς δικαιώματα…

Έχοντας ως βάση τις παραπάνω διαπιστώσεις, θεωρούμε ότι η απόφαση της κυβέρνησης για τη μοριοδότηση υποψήφιων διευθυντών από τον Σύλλογο Διδασκόντων δεν αποτελεί ένα μεταβατικό πείραμα εκδημοκρατισμού. Αντιθέτως αποτελεί ένα άκρως επικίνδυνο για τις ανάγκες και τους αγώνες μας πείραμα.
Δημιουργεί την κουλτούρα της συνυπευθυνότητας- συνδιαχείρισης μιας πολιτικής που άλλοι έχουν αποφασίσει πριν από εμάς για μας. Μιας πολιτικής αντιλαϊκής, υποταγμένης στα σχέδια Ε.Ε., Δ.Ν.Τ., κεφαλαίου. Τίποτα δεν προϊδεάζει ότι η τωρινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα έρθει σε σύγκρουση με τις βασικές επιδιώξεις και τους φορείς αυτών των σχεδίων. Άλλωστε, ούτε η ίδια το ισχυρίζεται. Αντιθέτως, προσπαθεί να ενσωματώσει τη δυναμική του κινήματος, μέσα από ασταθείς και ανώδυνες πινελιές «εξανθρωπισμού- εκδημοκρατισμού» του πλαισίου του σχολείου της αγοράς, της Ε.Ε. και του Ο.Ο.Σ.Α., χωρίς όμως να το θέτει σε ριζική αμφισβήτηση και αλλαγή.
Έχουμε, λοιπόν, ένα αντιδραστικό θεσμικό πλαίσιο αλώβητο, μια πολιτική για την «αξιολόγηση» αναβαθμισμένη και στην ίδια κατά βάση κατεύθυνση με την προηγούμενη (με διαφοροποιήσεις «στα σημεία» κι όχι στην ουσία, και σίγουρα χωρίς κατάργηση συνολικά της «αξιολόγησης») και δίπλα τους το «τυράκι στη φάκα»: τη «μοριοδότηση» των υποψήφιων διευθυντών από τον Σύλλογο Διδασκόντων. Εκτός από όλα τα άλλα, μετά από αυτό θα περάσει πιο εύκολα την «κυκλική» αξιολόγηση (οι κάτω τους πάνω και τούμπαλιν), λέγοντάς μας: «Εσείς αξιολογήσατε, αρνείστε να αξιολογηθείτε;».
H συζήτηση περί προσόντων που μπορούν να ελεγχθούν από τον Σύλλογο και περί υποψηφίων που θα αυτοπαρουσιάζονται νομιμοποιεί και προετοιμάζει την επόμενη φάση της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών από τον διευθυντή κ.λπ.
Ας σημειώσουμε, επίσης, ότι η κυβέρνηση αρνείται την αποσύνδεση της βαθμολογικής εξέλιξης από την αξιολόγηση. Την ίδια στιγμή, στις διάφορες εκδοχές της, επανέρχεται η αξιολόγηση-αποτίμηση της σχολικής μονάδας με εμπλοκή του ΙΕΠ (Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής) και της αρχής διασφάλισης ποιότητας.
Η επιχειρηματολογία που ισχυρίζεται ότι ο διευθυντής μπορεί να είναι αγωνιστής και να παλεύει να αλλάξει την άθλια σημερινή πραγματικότητα του σχολείου κι ότι η «μοριοδότηση» της επιλογής του από τους καθηγητές είναι δημοκρατική πράξη είναι επίσης λόγια του αέρα. Η αντιλαϊκή πολιτική, όπως κι αν εκφράζεται κι απ’ όπου κι αν εφαρμόζεται, δεν καταργείται από την οποιαδήποτε διοίκηση (ούτε καν φτιασιδώνεται – ίσως προσωρινά «καλύπτεται» από «καλούς» διευθυντές, τίποτε παραπάνω, όμως). Ο Σύλλογος Διδασκόντων δεν μπορεί -στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής και του υφιστάμενου θεσμικού πλαισίου- να «μεταλλάξει» το διοικητικό του ρόλο.
Ας μην έχουμε αυταπάτες. Αυτό που δρομολογείται δεν έχει καμιά σχέση με την «αυτοκυβέρνηση» και την «αυτοδιαχείρηση» της σχολικής μονάδας, στο πλαίσιο ενός εγχειρήματος για ένα άλλο σχολείο, σε σύγκρουση με το υπάρχον σύστημα. Αντιθέτως, είναι ο νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός, που στήνεται στα χνάρια του παλιού.
Τις αντιλαϊκές πολιτικές τις καταργούν μόνο οι μαζικοί αγώνες των εργαζομένων.
 
Θεωρούμε πως αν η κυβέρνηση είχε πολιτικό στόχο ένα δημοκρατικό σχολείο, θα έπρεπε να αρχίσει αντίστροφα:
– Καταργώντας όλους τους αντιδραστικούς νόμους, ξεκινώντας από αυτόν για το «νέο λύκειο», μέχρι το καθηκοντολόγιο, την αξιολόγηση κ.λπ.
-Δρομολογώντας τη συζήτηση για τη διαμόρφωση ενός 12χρονου ενιαίου, δωρεάν δημόσιου, δημοκρατικού σχολείου (στο περιεχόμενο και τη λειτουργία), σε αντιπαράθεση με τις προτεραιότητες της Ε.Ε., του Δ.Ν.Τ., των επιχειρήσεων, της αγοράς.

Καλούμε, λοιπόν, όλους τους συναδέλφους να παλέψουμε για να αναβαθμιστεί ουσιαστικά ο ρόλος του Συλλόγου Διδασκόντων. Να κατοχυρωθεί και θεσμικά ως κύτταρο συζήτησης της σχολικής μονάδας με αποφασιστικές και διευρυμένες αρμοδιότητες. Ο διευθυντής να θεσμοθετηθεί ως συντονιστής, ως αιρετός, ανακλητός και εντολοδόχος των αποφάσεων του Συλλόγου προς την κεντρική εξουσία και την κυβέρνηση.
Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους στη διαδικασία επιλογής Διευθυντών Σχολικών Μονάδων επιλέξαμε και προτείναμε το «λευκό» (χωρίς να αρνούμαστε και τη λογική του «άκυρου» ή της αποχής). Δίχως να ξεχνάμε τίποτε από τη στάση και την πρακτική όλου του προηγούμενου διαστήματος πολλών στελεχών της εκπαίδευσης αρνούμαστε να ψηφίσουμε τους αυριανούς μας αξιολογητές.