Γράφουν οι εκλεγμένοι στο Δ.Σ του Ιατρικού Συλλόγου Πρέβεζας,
Κώστας Κύρλας, Καρδιολόγος
Σπύρος Μπρίκος, Βιοπαθολόγος Μικροβιολόγος
Τα τελευταία πέντε περίπου χρόνια, που η παγκόσμια οικονομική κρίση
χτύπησε και την δική μας πόρτα, και που αποφασίστηκε να αντιμετωπιστεί
με ένα πλέγμα αντιλαϊκών νόμων και πολιτικών που κωδικοποιημένα
ονομάζουμε μνημόνιο, στο χώρο της υγείας έχουμε δει να συμβαίνουν
πράγματα που δεν θα μπορούσε να διανοηθεί σχεδόν κανείς πριν από λίγα
χρόνια.
Αυτές οι πολιτικές στον χώρο της υγείας επέδρασαν ως ένας νέος
Αρμαγεδώνας. Συρρίκνωσαν ή και εξαφάνισαν υγειονομικές δομές
όπως Νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας, οδήγησαν χιλιάδες νέους γιατρούς
και νοσηλευτές στην οικονομική εξαθλίωση, στην ανεργία αλλά και την
μετανάστευση. Αν κάποιος ρίξει μια πρόχειρη μάτια στα στατιστικά θα
διαπιστώσει πως ίσως περισσότερο από κάθε άλλη εργασιακή ομάδα οι
νέοι γιατροί είναι αυτοί που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους
και να ξενιτευτούν. Ταυτόχρονα όμως αυτή η αποσάθρωση των
υγειονομικών δομών κάποιους άλλους, επιχειρηματίες στον χώρο της
Υγείας τους λένε, τους έκανε πλούσιους εκμεταλλευόμενοι των ανθρώπινο
πόνο αλλά και την αδυναμία του Εθνικού Συστήματος Υγείας να
ανταποκριθεί.
Όλα αυτά όμως υποτίθεται πως από τις 26 Γενάρη και μετά θα ήταν ένα
παρελθόν, τα μνημόνια θα σκίζονταν, οι νόμοι τους θα καταργούνταν, το
Εθνικό Σύστημα Υγείας θα έμπαινε σε φάση αναδόμησης, και σταδιακά τα
πράγματα στον χώρο της Υγείας θα γίνονταν όπως περίπου ήταν προ
κρίσης. Για να δούμε όμως τι πραγματικά έγινε μέχρι σήμερα.
Τα Νοσοκομεία της περιοχής Πρέβεζας και Λευκάδας από το 2010 και
μετά βρίσκονται σε φάση διαρκούς αποδόμησης. Δεκάδες γιατροί έχουν
αποσυρθεί λόγω συνταξιοδότησης, χωρίς κανένας από αυτούς να
αντικατασταθεί, με αποτέλεσμα να αναστέλλεται η λειτουργία κλινικών,
αλλά και αυτές που λειτουργούν ουσιαστικά να υπολειτουργούν με
προσωπικό λιγότερο από το προσωπικό ασφαλείας. Αυτά φυσικά
μέχρι της 26 Γενάρη. Από εκεί και μετά; Από εκεί και μετά τα ίδια και
χειρότερα. Πρόσληψη καμία, η Παθολογική κλινική της Λευκάδας έχει
αναστείλει την λειτουργία της και όλοι οι ασθενείς που χρήζουν νοσηλείας
μεταφέρονται στο Νοσοκομείο της Πρέβεζας,το οποίο λειτουργεί με
ελάχιστο προσωπικό και χάρη στην αυτοθυσία του ιατρικού και
νοσηλευτικού προσωπικού. Που πολλές φορές εργάζεται ακόμα και
απλήρωτο στα όρια των φυσικών και ψυχικών αντοχών του.
Κέντρα Υγείας. Από το 2010 έως τις 26 Γενάρη γιατροί ελάχιστοι. Το
πρόγραμμα εφημέρευσης να βγαίνει χάρη στο φιλότιμο των εργαζόμενων.
Αγροτικοί ιατροί να εφημερεύουν μόνοι τους, χωρίς την ύπαρξη ειδικού
ιατρού και να είναι υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουν περιστατικά χωρίς την
κατάλληλη τεχνογνωσία και υλικοτεχνική υποδομή. Φυσικά, πάντα
απλήρωτοι. Από τις 26 Γενάρη και μετά τα ίδια και χειρότερα. Το Κ.Υ
Πάργας , εν έτη 2015, εν όψει καλοκαιρινής περιόδου, για πρώτη φορά απ’
όσο θυμόμαστε, θα εφημερεύει κάποιες μέρες το μήνα, τις υπόλοιπες
κλειστό. Η απόφαση ήταν της 6ης Υγειονομικής Περιφέρειας για εναλλάξ
εφημέρευση των Κέντρων Υγείας Καναλακίου και Πάργας τον μήνα Ιούνιο.
Απόφαση λύση ανάγκης που βάζει όμως σε κίνδυνο τη ζωή των
συνανθρώπων μας, αφού τα συγκεκριμένα Κέντρα Υγείας τους
καλοκαιρινούς μήνες αντιμετωπίζουν μεγάλο όγκο περιστατικών. Ο Ιατρικός
Σύλλογος Πρέβεζας σε έκτακτο διοικητικό συμβούλιο στις 22 5 2015,
επεσήμανε ότι κανένα Κέντρο Υγείας, όπως και καμία δομή Υγείας δεν
μπορεί να κλείνει. Και η γνώμη μας ως ΔΗΠΑΚ Ιατρών ( την καταθέσαμε
και την καταθέτουμε ), ως εκλεγμένοι στο Δ.Σ του Ιατρικού Συλλόγου
Πρέβεζας , είναι ότι από τις 26 Γενάρη, και εφόσον η Πολιτεία είχε την
πολιτική βούληση να φτιάξει επιτέλους Πρωτοβάθμιο Σύστημα Υγείας, θα
στελέχωνε με Ιατρούς τα Κέντρα Υγείας Εδώ και Τώρα. Όχι με
βουλευτικές φιέστες περιοδείες, αλλά με πρόγραμμα άμεσης
στήριξης των Κέντρων Υγείας που αποτελούν τον πυλώνα του
Πρωτοβάθμιου Συστήματος Υγείας. Γιατί θα πρεπε να γνωρίζει η
Κυβέρνηση ότι στην πράξη ( και όχι στα λόγια ), το πρόγραμμα
εφημέρευσης βγαίνει με βάση τις ανθρώπινες ανάγκες και όχι με βάση
τα αποθεματικά των Νοσοκομείων !!!
Στην άλλη άκρη του φάσματος βρίσκονται οι αυταπασχολούμενοι γιατροί.
Οι γιατροί που έχουν σύμβαση με τον ΕΟΠΥΥ. Πριν τις 26 του Γενάρη, και
ειδικά οι εργαστηριακοί Ιατροί, υπήρξαν θύματα μιας βίαιης αντεργατικής
πολιτικής με 40 50 % μείωση στα δεδουλευμένα μέσω του παράνομου
clawback rebate που εφάρμοσε η προηγούμενη Κυβέρνηση. Τι συμβαίνει
όμως μετά τις 26 Γενάρη ; Η απάντηση είναι σύντομη, όσο και ο τίτλος του
κειμένου αυτού : Η ίδια πολιτική με επαναστατική φρασεολογία. Έρχεται
να εφαρμόσει ένα μέτρο το ίδιο αντεργατικό όσο και το clawback ( 40
50 % ληστεία δεδουλευμένων ) της προηγούμενης Κυβέρνησης. Την
υποκοστολόγηση των εργαστηριακών εξετάσεων. Ένα μέτρο απόλυτα
συντονισμένο με τους νόμους της νεοφιλελεύθερης αγοράς, που από τη μία
συνθλίβει τον αυταπασχολούμενο Ιατρό ( εις όφελος των μεγάλων Ιδιωτικών
Ομίλων Υγείας ), από την άλλη ρίχνει κατά πολύ την ποιότητα των
παρεχόμενων υπηρεσιών Υγείας και στρέφεται έτσι εναντίον του πολίτη και
του ασθενούς. Γιατί από τις 26 Γενάρη και μετά ουσιαστικές αλλάγες στην
Υγεία δεν βλέπουμε, ούτε καν πολιτική βούληση ( σχέδιο ) να αλλάξουν τα
πράγματα. Όσο διατηρούνται ΕΝΦΙΑ και χαράτσια και εφαρμόζονται πιστά
οι πράξεις Νομοθετικού περιεχομένου της προηγούμενης Κυβέρνησης,
τα λεφτά θα τα παίρνουν πάντα από τους μη έχοντες και κάτι παραπάνω για
την Υγεία δε θα περισσεύει. Για σκεφτείτε αν αποφάσιζαν να επιβάλουν μία,
μα μόνο μία, έκτακτη εισφορά στο ΠΕΡΙΣΣΕΥΜΑ των 76 δις ΕΥΡΩ του
πλούτου των Πατριωτών της κρίσης. Στους έχοντες δηλαδή. Και με 7,6 δις
Ευρώ σίγουρα ” ανασταίνεις ” πολλά Νοσοσκομεία και διασφαλίζεις
την καθημερινή και ασφαλή εφημέρευση σε ακόμα περισσότερα
Κέντρα Υγείας. Και σίγουρα αποσύρεις και την εγκληματική για την
Υγεία του κόσμου απόφαση που ορίζει : ” Κέντρο Υγείας Πάργας
Κέντρο Υγείας Καναλλακίου μονά ζυγά “. Κοινώς δεν παίζεις την
Υγεία των συμπολιτών μας στα ΖΑΡΙΑ.
Γιατί όμως σε μια κοινωνία που το κέρδος είναι αυτοσκοπός, σε περίοδο
οικονομικής κρίσης απαξιώνεται τόσο πολύ η Υγεία ; Απλούστατα γιατί στις
κοινωνίες αυτές ( ακόμα και με ” αριστερό ” τιμόνι ), ο άνθρωπος δε
λογίζεται ως άνθρωπος αλλά ως εργατική δύναμη. Όσο λοιπόν αυτή η
εργατική δύναμη παράγει υπεραξία, το οικονομικό σύστημα φροντίζει να τη
συντηρεί. Όταν δεν τη χρειάζεται, όταν δηλαδή αυτή ” περισσεύει “, το
σύστημα παύει να νοιάζεται γι ‘ αυτή μιας και δεν του προσφέρει κανένα
οικονομικό όφελος.
Συμπερασματικά λοιπόν, αυτό που μπορούμε να διακρίνουμε στον χώρο
της Υγείας είναι πως και μετά τις εκλογές οι ίδιες ακριβώς πολιτικές
ακολουθούνται, από άλλα βεβαίως πρόσωπα, με διαφορετική ίσως
ρητορεία. Η ουσία όμως παραμένει ίδια, τα πρόβληματα είναι Εδώ και
γίνονται κάθε μέρα ολοένα και μεγαλύτερα. Μας πνίγουν, απαιτώντας
άμεση λύση. Την απαιτούν εδώ και τώρα, διότι σε μια τέτοια περίοδο οι
άνεργοι, οι ανασφάλιστοι, οι ανήμποροι, έχουν ανάγκη περισσότερο από
κάθε άλλη φορά την ύπαρξη του κοινωνικού κράτους. Αυτό δυστυχώς δεν
θα έρθει ούτε με ευχολόγια ούτε με ωραία λόγια. Το κοινωνικό κράτος θα
πρέπει εμείς οι υγειονομικοί σε συνεργασία και με άλλους εργαζόμενους,
συντονισμένα, αποφασιστικά, να το απαιτήσουμε και να το διεκδικήσουμε
εκεί που μπορούμε να το κερδίσουμε.
Δηλαδή μόνο συλλογικά, στο βέβαιο πάντα δρόμο του αγώνα,
διεκδικώντας μια άλλη κοινωνία, που ο άνθρωπος θα είναι στο
επίκεντρό της και την ύπαρξή του δε θα την καθορίζει ούτε η θέση του
στην παραγωγή, ούτε η τάξη στην οποία ανήκει.
Μέλος με Α.Μ. 13363
